Σήματα μορς

Νύχτα παράξενη και νύχτα μαγεμένη
απόψε μ’ άρπαξε και κάπου με πηγαίνει
Παίζουν στο Ζάππειο πολύχρωμες οι μπάντες
ακορντεόν, βιολιά και κόκκινες τιράντες…
Ο γέρος μου ψηλός, η μάνα μου κοπέλα
κρατώ στο χέρι ένα μήλο καραμέλα
…χειροκροτήματα, εξέδρες στολισμένες,
πυροτεχνήματα, κοπέλες ανθισμένες..
Πέφτει το βράδυ, στ’ άδεια οικόπεδα σκορπάνε οι συμμορίες:
Μπραχάμι, χρώμα μελανί, ασπρόμαυρες σκληρές φωτογραφίες
Σε βλέπω τώρα καθαρά πίσω στο ’68,
σ’ εκείνα τα μπιλιάρδα στην πλατεία
μπροστά στο ηλεκτρόφωνο
όλο τ’ απόγευμα ν’ ακούς τ’ αγαπημένο σου τραγούδι.
Έξω στο δρόμο πέρναγε αργά η λιτανεία
Στη γκρι πλατεία έβρεχε. Αγίου Δημητρίου ανήμερα.
Κι ο Έρικ Μπάρτον σ’ έπαιρνε στο σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου,
σ’ ένα ταξίδι φωτεινό, μακριά απ’ όλα αυτά
-σπασμένες πόρτες και μισά συνθήματα στους τοίχους-
όλα αρχίσανε νωρίς και τέλειωσαν αργά και δύσκολα.
1973: ξημέρωμα φρικτό σαν πιστολιά
Ανοίγω αργά τα μάτια απ’ τη λιποθυμία
πέρασαν γρήγορα τα χρόνια
κύλησ’ ο καιρός αργά.
Κι αν τώρα σ’ άδειο τσίρκο ακροβατώ ξανά
σφραγίζοντας με νόημα το στόμα
είναι γιατί βαθειά βαθειά παραφυλάει
η δύσκολη εφηβεία των 29.
___________
1987,Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας,"όταν σου λέω πορτοκάλι, να βγαίνεις"