μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας.. ή … είμαι η κατσίκα η γκρινιάρα…

...ή πικρές σκέψεις για την αναγκαιότητα του έρωτος...

Τι στο καλό μας φταίει και κατόπιν αβίαστης ή και καθ’ όλα βεβιασμένης παραδοχής ότι ο έρως είναι γεννημένος μαζί ή και πριν ακόμη από τον κόσμο παραδινόμαστε άνευ όρων στη μασκαρεμένη αυθεντία του?

Γιατί είναι τόσο πολύ αναγκαίο να αφήνουμε τις ζωές μας, που στο κάτω κάτω δε μας ανήκουν κιόλας, στα χαλασμένα φρένα αυτού του μυστήριου τραίνου, που ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει, πράγμα που κανείς δεν εγγυάται με βεβαιότητα, δεν ξέρουμε ούτε στο περίπου από πού κρατάει η σκούφια του και σε τι χρησιμεύει…?

Η κίνηση, λέει, προς το συν- άνθρωπο δεν πρέπει να είναι ευθεία, αλλά τεθλασμένη, προς τα πάνω και πάλι σ’ εκείνον που έχεις αντίκρυ.

Όταν όλα είναι καθαρά, ποιος χρειάζεται έναν μικρό, εγωιστή κι αιμοσταγή θεό…?