"...και κάθε που χαράζει..."

Την επόμενη φορά που όλα τα σημάδια θα σου δείχνουν πως έχεις
χάσει τη μπάλα και το μπούσουλα, ότι και το κλήμα είναι λειψό και ο γιαλός στραβός, προς Θεού, μην κλειστείς σε κανένα μπαράκι με μουσική που αγαπάς, με τσιγάρα και αλκοόλ ελπίζοντας στην καλή νεράιδα που με το ραβδάκι της θα κάνει τα υπέροχα μαγικά της για να σε στείλει στο φως.
Το ήξερα πως τίποτα δεν θα γινόταν όπως θα το επιθυμούσα, όπως θα
μπορούσα να το είχα ονειρευτεί, αν ονειρευόμουν. Για να δουλέψει το σχέδιο τόσο καλά, πρέπει τα πάντα να είναι τέλεια κανονισμένα, και εδώ πέρα μονάχα που δεν έχουμε βγάλει πανό: «πωλούνται πάσης φύσεως υλικά». Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να καταφέρνει να ζει στα σύνορα της πραγματικότητας. Πώς γίνεται να μένει εκεί, χωρίς να συμμετέχει στην ρέουσα ζήση και χωρίς ποτέ να ρισκάρει να πελαγοδρομήσει σε θάλασσες φαντασίες δρασκελίζοντας τη διαχωριστική γραμμή. Να μένει εκεί, απλά σαν ένα τάμα ή βίτσιο ή καπρίτσιο ή έμφυτο τάλαντο που τον θέλει να στέκει με τα χέρια κολλημένα στη βιτρίνα που τον εμποδίζει να αγγίξει τους πόθους του. Δεν ξέρω το πώς. Ξέρω μόνο από πρώτο χέρι ότι γίνεται. Και ότι δε χρειάζεται προσπάθεια, μιας και επιτυγχάνεται πανεύκολα, σχεδόν από μόνο του. Στέκεις και κοιτάζεις το σκηνικό των οπτασιών σου αδρανής. Σα ναρκωμένος. Αλλά όχι ολικώς, ώστε να καταλαβαίνεις τόσο ακριβώς όσο (δεν) πρέπει.
Το τζάμι στο γραφείο μου έχει βαθιές χαρακιές που τις χαϊδεύω και
αφαιρούμαι. Έχω μείνει εδώ και τέσσερις μέρες στη σελίδα 93 του ίδιου βιβλίου. Το χέρι μου είναι βαμμένο τις μαύρες μπογιές των ματιών απ’ το προηγούμενο βράδυ. Ο ανθρώπινος οργανισμός αντιδρά στο σοκ με σοκ. Μην καπνίσετε ένα πακέτο τσιγάρα σε 3 ώρες, αν δεν καπνίζετε, μην κλειστείτε σε ένα καταγώγι να ακούσετε το Μίλτο χωρίς προοπτική διεξόδου, αν είστε στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης, μη ρίξετε το βάρος σας στους γύρω σας, αν, παρ’ όλες τις προσπάθειες, όλα τα παραπάνω δεν αποτραπούν… όλα μα όλα αυτά θα σας κάνουν απλώς…σκατά.
Α, ρε Μίλτο, μας κατέστρεψες… βοήθησες δηλαδή.
Εντάξει, το εμπεδώσαμε ότι η ζωή δεν είναι αμερικανικό happy end,
αλλά και κάθε που χαράζει να μας πιάνει το μαράζι, δεν είναι παραπάνω απ’ όσο αντέχουμε…?