ο μπούσουλας στρέφει..?

Οι διαστάσεις των σπιτιών και το μέγεθος των λεγομένων από ανθρώπους μικρούς στην τηλεόραση μας οδήγησαν να λησμονήσουμε ότι το σύστημα της ζήσης μας είναι κλειστό.

Κι αυτά δεν είναι κομουνιστικοφανή επιχειρήματα, απλές νηφάλιες σκεψούλες, φαλιρισμένες απόπειρες για λύσεις απελπισίας, αγώνας για χαλινάρι στο μπούσουλα που στρέφει ανεξέλεγκτα.

Κάτιτις έχουμε πάθει όλοι. Μα όλοι. Δε βγάζω απ’ έξω ούτε μισόν άνθρωπο. Σύγχυση επίμονη και διόλου πρωτοφανής. Παρουσιαζόμαστε ενώπιόν μας πολύ μικροί και πολύ μεγάλοι ταυτόχρονα. Τρομακτικά συμπτώματα. Έχουμε σαστίσει από την πολλή βολή μας. Πολύ μικροί για να αναστρέψουμε την πορεία του κόσμου, πολύ μεγάλοι για περνάμε απαρατήρητοι, βαριεστημένα και αλαζονικά ζώα. Σα να επρόκειτο η σκουληκότρυπα που θα μας οδηγούσε στην άλλη άκρη του σύμπαντος να ξεκινήσει αμέσως μετά τις κυλιόμενες σκάλες στο σταθμό του μετρό.

Κατά τα άλλα, προτού πατήσουμε το γκάζι κατά βούληση, κάνουμε δήλωση ανάληψης ευθύνης, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και νομίζουμε πως έξω από την αυλή μας το σύστημα μένει ανεπηρέαστο.

Ξεχάσαμε τις αυθόρμητες αλληλεπιδράσεις.

Διαισθητικά προκύπτει μια ανάγκη για κουβέντες από παράπονο. Ή για σιωπή από παράπονο. Σαν κούραση από μια βαριά αποσκευή που εκ των πραγμάτων δε δύνεσαι να σηκώσεις.

Άλλα είχα να πω, μα οι αιτιοκρατικές μου καταβολές διαμαρτύρονται εντόνως…