"...now the stars, they are all angled wrong..."

Λειψυδρία στα μάτια. Κανένα εσωτερικό αντίκρισμα.
Σκέψη, καρδιά και σώμα έπαψαν προ πολλού να συνεργάζονται.
Ζητάω πολλά. Και δεν μπορώ να σταματήσω να τα ζητάω.
Και δεν μπορώ να τα δίνω. Ούτε να τα παίρνω. Οι συναλλαγές πάγωσαν.
Δίχως νόημα, παλιά χρέη που δεν παραγράφονται καμώνονται τα ξεχασμένα.
Σα να ήταν τα κόκκινα φεγγάρια των Αυγούστων να τα ξεπληρώσουν όλα.
Σα να ‘χε κάψει η ζέστη όλα τα πειστήρια του εγκλήματος κι έπειτα, επειδή της είχε μείνει λίγη θέρμη ακόμη, είπε να βάλει φωτιά και στο φεγγάρι, να το γιορτάσει.
Σαδιστικές εκφράσεις ζωγραφισμένες σε άχρωμα μάτια «εκτελεσμένων ρομαντικών» που εξέδωσαν την πρώτη τους αγάπη με διχτυωτές κάλτσες και ψεύτικες βλεφαρίδες στην αγκαλιά του πλουσιότερου περαστικού.
Αυτοκίνητα που περνούν ασυναίσθητα κάτω από μπαλκόνια με κλειστά παντζούρια.
Σώματα που δε δίνουν πλέον κανένα σημείο ζωής σε ένδειξη διαμαρτυρίας,
Φόβοι…
Κι ενοχές, ενοχές, ενοχές…
Λάφυρα από αγώνες: ποιος θα πονέσει πιο πολύ το θύμα του κι έπειτα το δικό του τομάρι…
Θέλω να κλάψω μέσα σ' ένα φλυτζάνι καφέ.
Δε με κρατάει τίποτα εδώ
κι οι όρκοι που δόθηκαν για να σωθεί ό,τι έμοιαζε πολύτιμο σαν πέτρες δεμένες στους αστραγάλους.
Θέλω να φύγω.
Η μνήμη εκείνου του πόθου για ζωή, η γεύση από κείνο το φιλόδοξο μεράκι που έσβησε άδοξα προτού του δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει αν άξιζε τίποτα, με μαστιγώνει με βλέμμα ικανοποίησης.
Γουστάρω λίγη αλήθεια. Λίγη.
Αλλά όχι τη δική μου. Αυτή δεν πείθει πια ούτε εμένα.

Είναι κάτι νύχτες που στάζουν ερημιά
που στάζεις σαν υγρασία απ’ το ταβάνι
και δεν είναι ούτε ένα καρφί να καρφωθείς να πιαστείς…

____
31/8