"... πάλι τίποτα..."

Πιάνω με τα δάχτυλά όλες αυτές τις λέξεις να τις στραγγίξω, να τις στεγνώσω μα δε βγαίνει σταγόνα.
Αυτές οι απλές κουβεντούλες έτσι ειπωμένες, πηγές πολλαπλών διαταραχών στο εσωτερικό μου, πού τη βρίσκουν όλη αυτή την ενέργεια που απελευθερώνουν σπέρνοντας τον πανικό στους μηχανισμούς της ζωής και τρέποντάς τους εις άτακτον φυγή…;
Αυτό το πιανάκι σκαλίζει μέσα μου σαδιστικά όπως η λαβίδα του οδοντιάτρου τον πονεμένο ανθρωπάκο.
Ο γιατρός είπε πως η ουλή μου δεν έκλεισε καλά, έκλεισε λάθος, δε θα κλείσει…κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα. Είναι, λέει, γονιδιακό, βιάζεται δηλαδή να κλείσει από πολλές μπάντες και τελικά τί κάνει;...μια τρύπα στο νερό, αυτό κάνει.
Αυτό το δισκάκι έφτασε στα χέρια μου από το πουθενά. Όλες τις φορές που το χάρισα, αν τις πολλαπλασιάσεις με κάτι πολύ μεγάλο, που θα είναι ο αβέβαιος παράγοντας, θα βρεις ένα αποτέλεσμα που θα απειρίζεται οπωσδήποτε και θα δείχνει τι πήρα πίσω στην τελική.
Πάλι ξύπνησα…ρε γαμώτο.