"..έχω το νου μου στις σκιές, τις πόρτες μου κλειστές..."

Οι Γενάρηδες είναι η επί τόπου στροφή στα πρακτορεία στον Κηφισό και οι αποβάθρες στο σταθμό Λαρίσης. Αλλά δε θα μπορούσαν να είναι μόνο αυτό. Γιατί τότε τί θα ήταν όλοι οι ξεψυχισμένοι από προσδοκίες Αύγουστοι…;

Βρίσκεσαι κάπου ανάμεσα σ’ εμένα και την ουρά μου που κυνηγάω μανιωδώς. Άμα σε χάσεις και με βρεις, να ξέρεις πού να ψάχνεις: εκεί που σε προσπερνάω από δειλία, ενώ με σπρώχνεις να πιάσω την ουρά μου. Δεν ξέρω τί μπορεί να σπέρνει τόσο βαθειά μου την επιθυμία να με καταλάβει κάποιος που δεν ξέρω, ποιου είδους ανασφάλεια φιλοδοξεί να ταΐσει ένα τέτοιο βάσανο, τί λογής ανάγκη μένει ακάλυπτη από τον ίδιο τον ορισμό της. Ποια κοριτσίστικη ελπίδα αποφυλακίστηκε για να εθελοτυφλεί ελεύθερα;

New year’s revolution: να πάψω τη δειλία μου. Και δειλός και κριός είναι οξύμωρο, κοπελιά. Κάποιο από τα δύο πρέπει να πάψει…κι επειδή γεννήθηκα Απρίλη ψεύτη…

Κυνηγάω την ουρά μου λέμε. Όχι τη σκιά μου, την ουρά μου. Λιγότερο λυρικό, περισσότερο δραματικό και αρκούντως κυνικό. Δηλαδή στα μέτρα μας. Οι μεγάλες κουβέντες στα στόματα μικρών ανθρώπων μου φέρνουν αναγούλα.

Η φύση των ανθρώπων να ανατρέπουν τον κόσμο τους ανά πάσα στιγμή και να επαναπροσδιορίζουν με ανατριχιάζει. Κάτι σε διαρκή ξενητειά μου κάνει.

Να δεις που θ’ αλλάξει ο καιρός.