"Κάνει κρύο. Οι γκρίζες μέρες.
Κι όμως τον περίμενα αυτόν τον καιρό.
Φτάνει πόσο αδυνάτισε η θέλησή μου
τώρα που τη χρειάζομαι."
Γ.Σ.,Μέρες Α'

Η νύχτα στο πατάκι της εξώπορτας αποκοιμήθηκε κι εγώ, που έλεγα πως είχε βρει απλώς ευκαιρία να θρονιαστεί εδώ δα αναιδώς απουσία του πιστού μου φίλου και φύλακα του περιούσιου βίου, δεν κούνησα ούτε στιγμή από τις ρίζες μου, μπροστά σ’ εκείνο το λευκό γραφείο με τα ανακατεμένα χαρτιά. Και ο χειμώνας και τα κρύα και τα χοντρά πουλόβερ κάτω από τα κασμιρένια παλτά στα καφέ των Εξαρχείων, κι αυτά ξεχάστηκαν, κανείς δεν τα ξεκούνησε να λάβουν θέση πειθαρχώντας στη δεοντολογία του σκηνικού. Τα σινεμά δε γέμισαν, μιας και το κρύο δεν ήταν στην ώρα του, οι ομπρέλες, που άλλοτε σουλάτσαραν στους σταθμούς του μετρό, πήραν απουσία, οι βόλτες που βγάλαμε τα μάτια μας στο Φάληρο για αναψυχή στα γκρίζα νερά μονάχα μπικίνι που δε φόρεσαν από την υπερβολική δόση ηλιοφάνειας.