"...τί έγινε εκείνο το τρένο.."

Όταν η ζωή μου γύρισε τούμπα, έπαψα να βαστάω τα χαρτιά που έγραφα.
Έχασα εκείνες τις άυπνες νύχτες που άντεχα να μένω μόνη μου μ’ εμένα και ν’ αναμετριέμαι στο μπόι με τον εαυτό μου.
Έχασα τη θέα του ίσκιου μου πάνω στους τοίχους της κρεβατοκάμαρας.
Έσβησα τα φώτα. Εκβίασα τα βλέφαρα ν’ ασφαλίσουν τα μάτια.
Δεν ξέρω τι κάνει την απόφαση μέσα στον άνθρωπο σταθερή, ποια δύναμη θρέφει γερές τις ρίζες της απόφασης στα σωθικά του.
Όμως η απόσταση από την αλήθεια που ξαφνικά σε χτυπάει ως την απόφαση κι ο δρόμος από κει ως την πραγμάτωσή της είναι μεγέθη απάνθρωπα σε βαθμό απρόσμενο. Κι ας μην τα πιάνει το μάτι σου.
Τα παιχνιδάκια του εγώ με την ίδια του την ελεύθερη βούληση είναι πρόστυχα και άνισα, ειδικά για ένα εγώ που ξέμαθε τα στοιχήματα και τις σκέψεις για να καταφέρνει να κοιμάται (…και αντίστροφα…).
Αλλά δεν είναι ώρα για παράπονα.
Δε σφετεριζόμαστε το ρόλο του θύματος εδώ.
Όπως έλεγε κι εκείνη η νηφάλια και εύγλωττη διατύπωση που διάβασα, αυτό εδώ είναι απλά ακόμη «ένα απαισιόδοξο γράμμα, που βαριέται να βάλει τα κλάματα δημόσια»...