<![CDATA[
<body><script type="text/javascript">
function setAttributeOnload(object, attribute, val) {
if(window.addEventListener) {
window.addEventListener('load',
function(){ object[attribute] = val; }, false);
} else {
window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; });
}
}
</script>
<div id="navbar-iframe-container"></div>
<script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script>
<script type="text/javascript">
gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() {
if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) {
gapi.iframes.getContext().openChild({
url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843',
where: document.getElementById("navbar-iframe-container"),
id: "navbar-iframe",
messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER,
messageHandlers: {
'blogger-ping': function() {}
}
});
}
});
</script>
]]>
Κι όπως γυρεύεις να βρεις λίγο λευκό να πιαστείς…
Το ξημέρωμα σηκώνομαι με δυσκολία προτού ξημερώσει. Δυσανασχετώ. Το πρωί κανείς στους δρόμους δεν έχει όρεξη να σε δει στα μάτια. Η ερημιά των ανθρώπων με ζωγραφίζει με μαύρο. Τις τελευταίες μέρες πέρασα πάρα πολλές ώρες τελείως μόνη και πάρα πολύ σιωπηλή. Προσπαθώντας να αποφασίσω αν ήταν επειδή δεν είχα άλλη επιλογή ή αν το είχα επιλέξει. Η σιωπή σου ανάμεσα σε ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν και σε προσπερνάνε ζωντανοί χωρίς να σταθούν σε στέλνει στο διάολο. Την πρώτη φορά. Μετά συνηθίζεις. Η καθηγήτρια της μεταφοράς έχει τη φωνή και τη γλύκα της Αρλέτας. Εννιά το πρωί καμιά πενηνταριά μαντράχαλοι και πεντ’ έξι χοντροκομμένα κοριτσάκια με γυαλιά γίνονται παιδιά της.Ο ήλιος σε κάνει να αισθάνεσαι τύψεις που δε χαμογελάς και αυθυποβάλλεσαι.
Οι ξένοι θαρρείς θα σου χαρίσουν χρυσάνθεμα.
Γυρνάς σπίτι όλο προσδοκία και ευγνωμοσύνη.Κι όμως, ώσπου να πέσει ο ήλιος, κάτι έχει νυχτώσει βαθιά…Ώσπου να βγει το φεγγάρι, ο κατακίτρινος δίσκος σ’ έχει προδώσει.
8 Comments:
Αυτό με τον ήλιο το παθαίνω κι εγώ. Βλέπεις έξω έναν ήλιο που λάμπει και θέλεις απλά να πας να λιαστείς στα γρασίδια... αλλά τελικά δε γίνεται τίποτα. Σε προδιαθέτει για μεγάλα πράγματα νομίζω και μετά τζίφος.
Τι διδάσκει μια "καθηγήτρια της μεταφοράς";
Mεταφορά θερμότητας, υποθέτω...
Γι' αυτό και σχετική με το άνωθεν...
Αστρικές προδοσίες και προδωμένες προσδοκίες...μαζί πάνε αυτά.
Μεταφορά θερμότητας,πράγματι.
Η συγκεκριμένη βεβαίως θα μπορούσε να διδάσκει και μουσική στην τετάρτη δημοτικού με τα λουλουδιαστά πουκαμισάκια της, αλλά και τα λάθη κάποιο σκοπό έχουν σε αυτό τον κόσμο.:)
Καθώς με τον καιρό αντιλήφθηκα ότι ακούς τακτικά -ή και φανατικά0- Τρύπες, σου απαντώ με ένα στίχο τους:
"Οι λύπες θα με ψάχνουν κι άνεργες θα θρηνούν".
Προς το παρόν, καλημέρα.
Ίσως τα πρωινά να βλέπεις μόνο τα γενναία βλέμματα.
Kapote akousa pws se ena eidos synenteukshs gia na dialeksoun poios apo tous ypopshfious htan o katallhloteros, eixan mia erwthsh periergh alla poly endiaferousa! «Hlios, potami, bouno : se poio apo ta tria 8a 8elate na metamorfw8eite kai giati?» Arxisame kai syzhtousame loipon panw se auto to 8ema... apeu8ias mou hr8e o hlios sto myalo. O hlios, oso kryo ki an kanei eksw h oso anypoforos ki an einai o kauswnas, sou dinei energeia, zwh, elpida gia xamogelo... otan ton antikrizw, de mporw na antista8w na loksisw ligo to xeilaki mou ki as eimai poly stenoxwrhmenh. Makari oloi na krybame enan hlio sth 8esh ths kardias kai na zestainame ton kosmo gyrw mas!
Xairomai gia auth th gwnitsa... mas exeis leipsei apo to mati, alla edw einai pia spiti sou! Twra esy mas filokseneis ki auto einai poly omorfo... s'euxaristw! :) (an ki egw eimai filoksenoumenh kai sta dyo... :P)
Anastasia (pegasus)
Don't worry about the future.
Or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubble gum.
The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind.
The kind that blindside you at 4 p.m. on some idle Tuesday.
«Κι έχω μια λύπη σα θυμό...»
Δε βαρέθηκες ακόμα το ίδιο σενάριο;Εσύ,να κάθεσαι πάντα στο πλάι μου,ρίχνοντας αραιές ματιές ευγενείας,έπειτα να με καληνυχτίζεις με δυο φιλιά και με μια χειρονομία συμπόνοιας στον ώμο κι εγώ να μεταμορφώνομαι σε γελωτοποιός ντυμένος με κουρέλια.Παρδαλά μέν,κουρέλια δε.Κι όλη αυτή η ξεφτίλα για να σου κλέψω μόνο ένα γέλιο που να σε θυμίζει τα αδιάφορα βράδια όταν μου γνέφεις ψέμματα πώς μ’αγαπάς.Από μακριά…Βαρέθηκα,δυόσμε μου,την ευωδία σου.Τελευταία μυρίζεις απόγνωση και μιζέρια και μ’αφήνεις μονάχη να ξερνάω σκουριά από τις αναθυμιάσεις ενός παρακμιακού έρωτα.'Επαψα και να ψηλώνω πιά μπροστά στο χαμηλωμένο βλέμμα σου.Από τον προηγούμενό σου εαυτό δεν κράτησες παρά μόνο τα δυό όμορφά σου χέρια.Λίγο πρίν σαπίσουν κι αυτά…
Για τον δικό μου ξένο,τον αγαπημένο...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home