ακούω το γέλιο, ακούω το κλάμα σου

Γράφω ακατάστατα, ασυνάρτητα αυτές τις μέρες, με μπλε ή μαύρο ή με μολύβι, χωρίς ημερομηνίες, χωρίς σαφή σειρά και συγκεκριμένο σκοπό. Θα μου πεις: «γιατί, ρε μαλάκα? Υπάρχει και αφηρημένος σκοπός?». Είπαμε όμως να μη μου τη λες συνέχεια, να με λυπηθείς λέω… τουλάχιστον ως τη στιγμή –αν αυτή έρθει- που μια κόλλα θα δώσει σε όλα αυτά τη συνοχή, που θα τα δέσει, κάπως, δεν ξέρω.
Η πρώτη μου ερωτική εξομολόγηση – καθαρά δραματουργικά και σκηνοθετικά- με βασανίζει αυτές τις μέρες. Στο μονό κρεβάτι σαλονικιώτικου ξενοδοχείου επί της Αγίου Δημητρίου. Εγώ με camel μαλακό, κερασμένο, αυτός με το δώρο που ‘χε πάρει στην καινούρια του γκόμενα υπό τη σωτήρια καθοδήγησή μου. (Θα μπορούσε άραγε να είναι πιο λάθος? Μπααα…). Θυμάσαι, ρε, πώς είναι να παίζεις κόβοντας με μια σου κίνηση τα ίδια σου τα πόδια? Εγώ όχι πάντως. Είπα να ξεχάσω. Και ξέχασα.
Αν γύρω απ’ τα μάτια δεν είχα μαύρους κύκλους, παρά με στόλιζαν αφοπλιστικά μακριά ματοτσίνορα, κι αν –αντί από δέρμα- το περίβλημά μου το σχημάτιζε χαρτί, θα είχα περισσότερες πιθανότητες στερουμένης πλέον και της πνοής μου να μεταλλαχθώ σ’ εκείνην την κούκλα που είχε πει κάποιος κάπου κάπως κάποτε…. Τότε θα μπορούσα ίσως να υψωθώ καμιά εικοσαριά εκατοστά από το χώμα και να σκουπίσω με δυο φιλιά κανά δυο ζευγάρια ματάκια που υγρά και νυχτωμένα χαρακώνουν μέσα μου όποια γνήσια καταβολή στέκεται ακόμα όρθια. Τώρα μένω στη προσπάθεια.
Επίσης, αν δεν αγαπούσα τα μαύρα ζιβάγκο θα μπορούσα να γίνω η Κάντυ-Κάντυ κι αν έλεγα πως δε σ’ αγαπώ, έτσι που να με πίστευες, θα αποδείκνυα ακόμη μια φορά με τρόπο πανηγυρικό πόσο ωραία ξέρω να λέω ψέμματα.
Αν δεν είχα δει τα χέρια σου γύρω από τη μέση της, ίσως να πίστευα ότι μ’ αγαπάς μια σταλίτσα (ρε γαμώτο..) κι αν μου το ‘λεγες κιόλας, έστω και στα ψέμματα, ίσως και να πίστευα ότι με καταλαβαίνεις.
Αν είχα να πληρώσω για ένα γλυκό σου λόγο, ίσως να με γλίτωνες από τα γαμψά βλέμματα των ξένων τα πρωινά κι αν είχα γεννηθεί άλλο μήνα, ίσως ο Απρίλης να μην ήταν τόσο ψεύτης.