<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Τετάρτη, Απριλίου 06, 2005

ακούω το γέλιο, ακούω το κλάμα σου

Γράφω ακατάστατα, ασυνάρτητα αυτές τις μέρες, με μπλε ή μαύρο ή με μολύβι, χωρίς ημερομηνίες, χωρίς σαφή σειρά και συγκεκριμένο σκοπό. Θα μου πεις: «γιατί, ρε μαλάκα? Υπάρχει και αφηρημένος σκοπός?». Είπαμε όμως να μη μου τη λες συνέχεια, να με λυπηθείς λέω… τουλάχιστον ως τη στιγμή –αν αυτή έρθει- που μια κόλλα θα δώσει σε όλα αυτά τη συνοχή, που θα τα δέσει, κάπως, δεν ξέρω.
Η πρώτη μου ερωτική εξομολόγηση – καθαρά δραματουργικά και σκηνοθετικά- με βασανίζει αυτές τις μέρες. Στο μονό κρεβάτι σαλονικιώτικου ξενοδοχείου επί της Αγίου Δημητρίου. Εγώ με camel μαλακό, κερασμένο, αυτός με το δώρο που ‘χε πάρει στην καινούρια του γκόμενα υπό τη σωτήρια καθοδήγησή μου. (Θα μπορούσε άραγε να είναι πιο λάθος? Μπααα…). Θυμάσαι, ρε, πώς είναι να παίζεις κόβοντας με μια σου κίνηση τα ίδια σου τα πόδια? Εγώ όχι πάντως. Είπα να ξεχάσω. Και ξέχασα.
Αν γύρω απ’ τα μάτια δεν είχα μαύρους κύκλους, παρά με στόλιζαν αφοπλιστικά μακριά ματοτσίνορα, κι αν –αντί από δέρμα- το περίβλημά μου το σχημάτιζε χαρτί, θα είχα περισσότερες πιθανότητες στερουμένης πλέον και της πνοής μου να μεταλλαχθώ σ’ εκείνην την κούκλα που είχε πει κάποιος κάπου κάπως κάποτε…. Τότε θα μπορούσα ίσως να υψωθώ καμιά εικοσαριά εκατοστά από το χώμα και να σκουπίσω με δυο φιλιά κανά δυο ζευγάρια ματάκια που υγρά και νυχτωμένα χαρακώνουν μέσα μου όποια γνήσια καταβολή στέκεται ακόμα όρθια. Τώρα μένω στη προσπάθεια.
Επίσης, αν δεν αγαπούσα τα μαύρα ζιβάγκο θα μπορούσα να γίνω η Κάντυ-Κάντυ κι αν έλεγα πως δε σ’ αγαπώ, έτσι που να με πίστευες, θα αποδείκνυα ακόμη μια φορά με τρόπο πανηγυρικό πόσο ωραία ξέρω να λέω ψέμματα.
Αν δεν είχα δει τα χέρια σου γύρω από τη μέση της, ίσως να πίστευα ότι μ’ αγαπάς μια σταλίτσα (ρε γαμώτο..) κι αν μου το ‘λεγες κιόλας, έστω και στα ψέμματα, ίσως και να πίστευα ότι με καταλαβαίνεις.
Αν είχα να πληρώσω για ένα γλυκό σου λόγο, ίσως να με γλίτωνες από τα γαμψά βλέμματα των ξένων τα πρωινά κι αν είχα γεννηθεί άλλο μήνα, ίσως ο Απρίλης να μην ήταν τόσο ψεύτης.

1 Comments:

Τετάρτη, Απριλίου 06, 2005 10:27:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

Πολλά τα "αν" της κατάθεσής σου λευτεράκη.

Σου λέω εκ του ασφαλούς να επιλέγεις τις εκδοχές που εμπεριέχουν τις λιγότερες εικασίες, μετανοιώνω γι'αυτό που μόλις σου έγραψα, πατάω το κουμπάκι "login and publish" και συνεχίζω τις βόλτες μου στο διαδίκτυο.

Να σε προσέχεις και μανιάνα.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home