ινφο

απόσταση
ακούω
ακούω μέσα στη σιωπή τη σιωπή σου
να σκορπάει πιο πέρα κι απ’ τα παραμύθια
τις λέξεις που κάρφωνες
εδώ, βαθιά μου
τις λέξεις που έσταζαν τα φιλιά σου
στους διψασμένους πόνους μου
πίσω από τις διάφανες μέρες
στα προάστια μιας στενόμακρης πολιτείας
γράφω κύκλους
σα μια σπασμένη κιμωλία
που τόσο πολύ ήθελε να ολοκληρώσει
την πρόταση που άρχισε να γράφει
πάνω στο απαλό σου δέρμα
πάνω στο γυμνό σου δέρμα
συναντώ όλη τη γεωγραφία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός
μαθαίνω να τη διαβάζω
μάθαινα
μα τώρα πια μόνο ακούω
πού και πού
κι όλο πιο σιγά
τις σκιές από τα βήματά σου
έτσι καθώς αντιλαλούν
στα απέραντα τοπία της σιωπής
διανύοντας αποστάσεις που τα φτερά μου δεν αντέχουν
και τα χέρια σου,
που κάποτε έπλαθαν νησιά
πάνω στα στήθη,
γράφουν τώρα την πιο μεγάλη ξενιτιά
την πιο αποτρόπαια πράξη ολοκληρώνοντας
νωρίς, ένα πρωί
θα ξυπνήσω μέσα σ’ ένα κύμα
τη στιγμή που θ’ αγκαλιάζει την πιο χρυσή ακτή
και θα γυρίζει πάλι πίσω,
στη θάλασσα,
εκεί θ’ ανθίσουν για πάντα
όσα δεν έγιναν ποτέ.
αίμα μου ζεστό,
έσπασαν τα χείλη μου
αίμα μου ζεστό,
έσπασαν τα χείλη μου
όμως μιαν ανοιξιάτικη μέρα
η βροχή θα ποτίσει τη νύχτα που μου χάρισες
όλη αυτή την απέραντη σιωπή
και την απόσταση