"...κι απ'το τατουάζ μου..."

Ξέρεις ότι έχεις μείνει αρκετά σ’ ένα σπίτι, όταν τη νύχτα μπορείς να το μετρήσεις σε βήματα χωρίς ν’ ανάψεις τα φώτα. Τότε έχεις μείνει αρκετά. Αρκετά για να ξέρεις αν θέλεις να μείνεις ή να φύγεις. Όχι όμως και για να το αποφασίζεις.

~*~

-Αυτοί πού πάνε;
-Στο νησί, μάτια μου, δεν τα ‘παμε;
-Α, ναι. Φύγαν.
-Βέβαια φύγαν. Έχουν ώρα πού ‘φυγαν, δεν τους πήρες είδηση; Σου ‘χα πει αν ήθελες. Θα ‘χαμε κιόλας φύγει κι εμείς, δεν ήθελες.
-Μη φωνάζεις. Δεν είπα ότι δεν ήθελα.
-Ούτε ότι ήθελες είπες.
-Δεν ήξερα.
-Ξέρεις τώρα;
-Όχι.
-Φυσικά.
-…
-Δεν πειράζει. Γυρνάμε;
-Κάτσε λίγο ακόμα. Μέχρι να χαθεί το καραβάκι και φεύγουμε. Βιάζεσαι…;

~*~

Στα νοικιασμένα δωμάτια των λίγων ημερών του Αυγούστου αποκλείεται την ώρα που βγαίνεις απ’ τον ύπνο σου, προτού ν’ ανοίξεις τα μάτια, να μπορέσεις να μαντέψεις τις ακριβείς συντεταγμένες του παραθύρου σου. Συνήθως δεν μπορείς ούτε να λογαριάσεις στο περίπου τις συντεταγμένες του σημείου που ορίζει το εγώ σου. Εκεί που νομίζεις ότι την έχεις σκαπουλάρει από το παράθυρο του γραφείου σου, ξυπνάς μες στη νύχτα και παίζει το τρικ με το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι και πρέπει να διαλέξεις επιτέλους ή να πνιγείς ή να καείς.
(Με τη δόση της δραματικότητας που εσύ επιλέγεις, αλλά πάντως με τα χοντρά γράμματα πανομοιότυπα σε κάθε περίπτωση.)
Εκεί που για να μάθεις πού ξύπνησες πρέπει να το διαλέξεις. Και που για να μην το μάθεις πρέπει πάλι να το αποφασίσεις. Εσύ για την πάρτη σου.

______
η φωτογραφία είναι κλεμμενη, παρακαλώ το Σ., αν τη θέλει πίσω, να τη ζητήσει πάραυτα,καθώς του ανήκει ολοκληρωτικά, κατά τα άλλα, του οφείλω, όπως και να 'χει, ένα ευχαριστώ.