"...έρχεται κρύο..."
Όταν οι άνθρωποι μακραίνουν δε φταίει ο καιρός. Ούτε οι άνθρωποι.
Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά γίνεται.
“Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι – ή το όνειρο, που η ευφυΐα μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. Ή τη δράση για την οποία δε γεννήθηκα, ή το όνειρο για το οποίο κανείς δε γεννήθηκε.” F. P.
6 Comments:
μπουμπού, εγώ πάλι νομίζω ότι όταν μεγαλώνει η απόσταση και οι άνθρωποι φταίνε, και ο καιρός, και τα φεγγάρια...
Μ.
αχ αυτη η ψυχολογια μας βρε Χρυσα..
οντως γινετε αυτο που λες, ισως φταιει η ιδια η ζωη, τα ανεμογυρισματα που κρυβει..
ποιος ξερει;
αν οι άνθρωποι μακραίνουν φταίει ο προκρούστης που τους τραβάει....
καλή μου, ψάχνεις δικαιολογίες ή μου φαίνεται;;;
όταν οι άνθρωποι μακραίνουν φταίνε οι άνθρωποι και μόνο!
όλα τα άλλα είναι απλά δικαιολογίες για να αισθανόμαστε καλύτερα!
"...και θα κρατάς στις χούφτες σου μ'αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου,
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χείλια.
Με πονάει."
ναι, δικαιολογίες.
Είναι θλιβερό πολύ να οι κοντινοί,δικοί σου άνθρωποι να γίνονται μακρυνοί.Να χάνονται έτσι απλά.Τι φταίει;Εμείς, αυτοί, όλοι;;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home