Κάθε βράδυ βλέπω κάποια ταινία που με κάνει και κλαίω. Έπειτα, καθώς τα μάτια τρέχουν, τρέχω να προλάβω τα αισθήματα που ξεχύνονται, γιατί φοβάμαι πως σιγά σιγά παύω να αισθάνομαι ειλικρινά. Ζέστη, μονάχα επίπλαστη, μονάχα στα ψέματα. Ύστερα πρέπει να κλείσω τα παραθυρόφυλλα. Η ησυχία, η ύπαρξη, ταπεινωμένη στο ακατάδεχτο προσκέφαλο.
6 Comments:
τι είδες χθές;
το σκέφτομαι όλο και πιο συχνά...
έχω αυτόν τον φόβο, πως η συνήθεια μπορεί κάποια στιγμή να με οδηγήσει στην απάθεια. και με κοιτάω βαθιά μέσα από τον καθρέφτη για να δω μέχρι πού φτάνει η αλήθεια μου.
...όταν με άφησε
λα λα λα λα ...
Δ.
πάει καιρός που έβλεπα κάθε βράδυ μια ταινία. καμιά φορά έκλαιγα και γώ. τώρα βλέπω την ζωή στην ζωή και καμια φορά σε κάποιες αναρτήσεις... να συνεχίσεις :)
χάθηκες παιδάκι μου!!! Άντε! Πέρασε λίγο κι απο δω!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home