"...πικρά σ'αποχαιρέτησε, σε περιμένει..."

Πάρτυ έκπληξη. Χορός, κοκτέιλς και τα ρέστα. Πνιχτά γελάκια και βλέμματα όλο νόημα. Ο τόπος που μεγάλωσα κάτι λυπημένα γκρίζα κτίρια και κίτρινα φώτα. Καραγκιόζης σε πάρτυ έκπληξη. Ασυνόδευτη συγκατάβαση έξωθεν, ανήλικη, νηστίσιμη, χωρίς την ουσία της σύμπνοιας, καθώς αιμορραγείς καταβαίνοντας με λογοκριμένους στεναγμούς δρόμους κατανόησης. Καραγκιόζης σε πάρτυ έκπληξη τέλη σαιζόν. Καλό καλοκαίρι! Πιάνω κι αφήνω μια σκέψη από την προηγούμενη Δευτέρα. Πόσον καιρό; Ομοιόσταση του οργανισμού, ασυνείδητοι μηχανισμοί αυτοάμυνας, σκέφτεσαι το λιμάνι του Ρεθύμνου κι έπειτα μια συνταγή για γαμοπίλαφο σε καπελώνει μαζί με όλα τα πλοία που φεύγουνε στου Πειραιά τη μπούκα και δε συμμαζεύεται αλλά σάμπως τί σόι κείμενο θα ήταν αυτό αν δεν είχε Πειραιά και θάλασσα. Καραγκιόζης σε πάρτυ έκπληξη τέλη σαιζόν, κλείνουμε για φέτος, καλό καλοκαίρι! Οξυζεναρισμένα μαλλιά στον ήλιο, καμιά φορά βάζω με το μυαλό μου ένα σωρό γυναίκες, μελαχροινές γυναίκες, μυστηριώδεις, με γραμμένα φρύδια, από αυτές που αρέσουν σε κάτι άντρες που πάω κι αγαπώ, αυτές που πέφτει στα πόδια τους αβίαστα ένα σωρός πράγματα από εκείνα που θα ήθελα, όμως εκείνες είναι πιο καλοφτιαγμένες γι’ αυτά, μελαχροινές και μυστηριώδεις, με όμορφα φρύδια. Οι άντρες αγαπούν τις μελαχροινές γυναίκες. Κι εκεί που στα τέλη του Μάη περιμένω το πλοίο εκεί κάτω στο παλιό πόρτο, με το μαύρο παλτό και μαλλιά βρεγμένα, τέλη Ιούλη και ο νότος μου την έχει στημένη χαιρέκακα με σχέδια αδυσώπητα για την πρώτη γωνία του φθινοπώρου. Μετράω τις μέρες καθώς ο αέρας σώνεται και μου κόβεται η ανάσα, αλλήθωρη, παραπαίουσα ανάμεσα σ’ αυτόν που θέλει ν’ εισπνεύσει βαθειά και ανεμπόδιστα απ’ την αρχή -μ’ ένα γεια πίσω του κι άλλο ένα εμπρός του- και το φρικτό συναισθηματικό αξιολύπητο ,που παρακαλάει με κλαμένα μάτια να του τα δώσουν όλα από την αρχή- στοιχηματίζει πως θα τα κάνει όλα αυτή τη φορά σωστά. Η ευκαιρία που θες αλλά δε ζητάς ή η άλλη που ζητάς αλλά ξέρεις πως δε θες. Δηλαδή καραγκιόζης αλλά όχι σε πάρτυ αλλούνου, καραγκιόζης για πάρτη μου. Καμιά φορά τις νύχτες συλλογίζομαι κάποιον άνθρωπο, μπορεί να μην τον ξέρω πολύ καλά, συμβαίνει όμως να αισθάνομαι ένα πολύ πολύ μικρό διαμαντάκι μέσα μου για κείνον, εκείνος να ζει κάπου, εγώ εδώ. Με διαλύει αυτή η σκέψη. Με αποσυνθέτει. Η αποσύνθεση. Αφύσικο πράγμα.

Τρία τζιν στο φλάουερ φιλί καληνύχτας σ’ αυτή την πόλη.