<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe", messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER, messageHandlers: { 'blogger-ping': function() {} } }); } }); </script>

Παρασκευή, Ιουλίου 11, 2008

ornette coleman live @ Παλλάς, 11/7/08

ζωντανός... στην Αθήνα.

απόŒ: Areth @ 7/11/2008 01:26:00 μ.μ.   2 σχόλια

2 Comments:

Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008 9:56:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

Πώς ήταν; Ήταν αυτό που περίμενες;
Πάντως το Παλλάς (και ο κόσμος του) πολλές φορές δε βοηθάει.

Δ.

 
Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008 3:14:00 π.μ., Blogger Areth είπε...

ήταν για μένα μαγικά, ένας άνθρωπος που ξέρει γιατί κάνει τζαζ, γιατί κάνει μουσική, γιατί κάνει αυτό που κάνει, έχει λόγο ύπαρξης, άσχετα αν μπορεί καθένας να το προσεγγίσει πάντα εύκολα. έργο που δε φανερώνεται πάντα εύκολα πλήρως συνεκτικό, αλλά το παραμικρό κομματάκι που αντιλαμβάνεσαι είναι μαγεία και σε πάει παραπέρα, κοινωνείς. ακούγοντας κάτι τέτοιο, η πρώτη αίσθηση βγαίνοντας από την αίθουσα, αυτό το βαθύ το χάσμα που το χωρίζει από ένα μάτσο πολύ επιδέξιους μουσικούς της bebop που τους αισθάνομαι σκέτα και ξεκάθαρα αθλητές των οργάνων τους, εν πολλοίς αξιόλογους, και ίσαμε εκεί.

ο σαμουράι με τα πιατίνια πάνω πάνω, δεξιά ένα ηλεκτρικό βαθύφωνο που φλέρταρε ηχητικά πολύ έντονα με την ιδέα της κιθάρας και αριστερά ο στιβαρός κοντραμπάσος με τη φαρέτρα του δοξαριού. και στη μέση ο κυριούλης, μπλε ελεκτρίκ ταφταδένιο κοστούμι, ασπρόμαυρα αμερικάνικα υποδήματα του torpedo blues, άλτο, τρομπέτα, βιολί κι ένα όμορφα χαμηλωμένο βλέμμα που δε σηκώθηκε ούτε στιγμή λυγισμένο κάτω από το βάρος μια αξιοπρεπέστατης ταπεινοφροσύνης. ένας πολύ γλυκός άνθρωπος που δε μας είπε κουβέντα και καληνύχτισε στο τρίτο encore, έτσι που δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτε παραπάνω.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home