"...στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς."
Θα μου λείψει αυτή η Αθήνα. Η δεξιόστροφη κούρμπα της Πανεπιστημίου όπως τη βλέπεις απ’ το φανάρι της Πατησίων, έτσι όπως φέρνει τα σύννεφα σε απόσταση αγκαλιάς όταν είσαι λυπημένος. Πάνω κάτω η Πατησίων. Αυτή η Αθήνα που όλοι λέμε ότι θα την εγκαταλείψουμε για να γίνουμε ψαράδες σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής σε πρώτη ευκαιρία, η πατρίδα των ξένων, όπου βρήκα να ανήκω, γιατί δεν ανήκα. Την έχει στην τεράστια αγκαλιά του στις σκάλες που κατεβαίνουν στις αποβάθρες της Ομόνοιας, φιλιούνται ανταλλάσσοντας βλέμματα αποχωρισμού. Εκείνη μπαίνει στο τρένο μαραμένη και μετά τρεις στάσεις κατεβαίνει τρέχοντας για να τον προλάβει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δυο τρεις άνθρωποι η Αθήνα. Δηλαδή οι δρόμοι που περπάτησες απουσία τους. Έκανα κι άλλη φορά το λάθος να την ταυτίσω με μια παρουσία, ενώ ήταν σύμφυτη με μια απουσία. Και πάντα ήταν. Θέλω να ανέβω στο Λυκαβηττό προτού να φύγω. Μια καθημερινή που όλοι θα ‘ναι στις δουλειές τους και τα καταστήματα ανοιχτά. Ενυδατικό concealer Dior για τους μαύρους κύκλους. Long-wearing. Όχι concealer, μαύροι κύκλοι.
από: Areth @ 9/05/2008 12:14:00 π.μ.
10
σχόλια
10 Comments:
Πάρε το δρόμο βόρεια, εδώ οι χειμώνες είναι σιωπηλοί και όλοι μιλάμε με τα μάτια. Οι μαύροι κύκλοι σου θα περπατηθούν από άλλους μαύρους κύκλους, θα τους οργώσουν για να φυτρώσει μέσα σου νέο λουλούδι.
Σε περιμένουμε να 'ρθείς.
''Κι όλοι σου 'λέγαν σε γιορτές,
σε γάμους και βαφτίσια,
εσύ θα γίνεις Παναγιά
μια μέρα στα Πατήσια!'': ας είναι...
Στο καλό να πας! Να 'σαι πάντα καλότυχη στη ζωή σου! Τα φθινοπωρινά Πατήσια σ' αποχαιρετούν, αν και θα 'χουν έναν επιπλέον λόγο, για να 'ναι περισσότερο λυπημένα...
Καθώς απομακρύνεσαι, ακούγεται το ''Βαλς της Ουτοπίας''...
http://www.zshare.net/audio/182957888b4b4c33/
:-)
Άσε τους μαύρους κύκλους να φανούν. Να ελευθερώσεις την θλίψη, τον θυμό, αυτόν τον κόμπο που δεν έχει όνομα. Μπας και ξορκιστούν όλες οι απουσίες και παρουσίες που άυλες είναι. Γιατί είναι ύπουλες καμιά φορά οι πόλεις. Μεταμφιέζονται, τρυπώνουν μέσα μας και μας στοιχειώνουν.
Νομίζω πως κατάλαβα. Όχι όλα αλλά περισσότερα. Εκείνη την Αθήνα, πάντως, σίγουρα θα την ξαναδούμε και μαζί όταν θα με ψάχνεις ανάμεσα στα περίπτερα. Θα μου μάθεις όμως κι άλλη απ' αυτή, έτσι, για να μη χάνομαι.
Η παροιμία λέει, ο άνθρωπος είναι ο τόπος, και ο τόπος είναι έρημος...
:)
τέλσον,
ο μικρός προσωπικός μου ξεριζωμός, ένας σαν και των άλλων ανθρώπων, αλλά δικός μου, ένας που προϋποθέται μη ανθοφορία.
αχ, βρε Σάκη, βαλτός σα να'σαι, με συγκινεί η κουβέντα σου, παίζει κάτι τέτοιο , θα καταλαβαίνεις πως με συγκινείς άραγε;
Σικελια,
μου θυμίσατε αυτό:
Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα'χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. Σταύρωνες τα χέρια σου γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Να με θυμάσα- μου έλεγες - έτσι'
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου' με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου- γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν πώς να 'χω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.
Γ.Ρίτσος
Σάρκινος Λόγος
Αθήνα, 16.ΙΙ.81
kiaraki,
φοβάμαι τόσο πολύ τη λήθη, αυτό το αύριο που γινόμαστε ξένοι με όλα όσα τώρα είναι αίμα οικείο, φρεσκοχυμένο, ζεστό ακόμη, αυτά που παραγράφονται άσπλαχνα στη συμπίεση του χρόνου. αυτός o φόβος πονάει το τώρα, σαν προκαταβολικά, σαν κάτι πρωθύστερο. πφ.
Το κείμενό σου με άγγιξε πολύ, σαν να αποχαιρετώ κάτι. Αποχαιρέτησα πολλές φορές, έζησα εκείνο το βλέμμα μόλις περάσεις τον έλεγχο στο αεροδρόμιο κι ο άλλος δεν μπορεί να περάσει τη γραμμή για να έρθει κοντά σου, έζησα και αυτή την Αθήνα που λες πολύ προτού πριν τη ζήσω.
Καλή αρχή εύχομαι. Εκμεταλλεύσου την όπως εκμεταλλεύεται κανείς μια νέα αρχή.
Δε φεύγουμε ποτέ από έναν τόπο.
Δε φτάνουμε ποτέ σε έναν τόπο.
Διαρκώς επιστρέφουμε σε τόπους που κοιμίζουν τα σχέδια μελλοντικών μας ταξιδιών.
Άλλωστε, ο λαϊκός αοιδός το λέει καθαρά: "Δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας, μόνο λίγες στιγμές χωρισμού"
Δ.
Μπήκα στον κόσμο σου τυχαία, διάβασα όλα σου τα κείμενα, βούρκωσα υπό το βάρος μιας εκλεκτικής συγγένειας...οι ποιητές, "πάνω κάτω η Πατησίων...", οι στίχοι του Οδυσσέα, οι μουσικές, οι λέξεις, το βάρος τους και το ελαφρύ τους κάποτε περπάτημα, μια αλήθεια, μια νύχτα ίδια-πώς γίνεται?-,πολλά πολλά άλλα...Δεν θέλω να σε κουράσω με λόγια που -ευτυχώς-δεν μπορούν να τα πουν όλα. Μόνο να 'σαι καλά θα σου ευχηθώ...
Μαρία
Τι να υποθέσω; Ότι είναι πολύ συναρπαστική η νέα ζωή ή πολύ βαρετή; Πού χάθηκες ρε;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home