"μεθυσμένο μανταμόνι"

Το νυχτικό μου έχει πάνω του μια χορεύτρια με σκουλαρίκια και κολιέ. Κάθομαι στο παράθυρο και χαζεύω ώρα πολλή, μια πολυτέλεια που πάντα την ήθελα για πάρτη μου, όχι όπως στις ταινίες, που ρεμβάζουν ντεμέκ ανέμελα, αλλά σαν τα σκυλιά που οσμίζονται τον αέρα, μόνον εξωτερικά πιο εφησυχασμένη. Έχω παράθυρο. Κι ένα έλατο απέναντι που δε χωράει στο κάδρο μου και με αντιμάχεται κάθε πρωί. Διαβιώ πλησίον πρώην νυχτερινού κέντρου ονόματι σκορπιός με μια παχιά ομίχλη για σκέπασμα όταν ο ήλιος με λυπάται και δε μ' αφήνει εκτεθειμένη. Να κοιμούνται οι πόθοι. Στην αυλή παιδικού σταθμού συνοδεία τσιρίδων. Εδώ όλοι έχουν βαρειά προφορά με ονομασία προέλευσης. Όμως εγώ δεν έχω ονομασία προέλευσης και χαμαιλεοντίζω την προφορά εκείνου που θα επιλέξει να μου μιλήσει. Καλωσόρισα. Σ' αυτόν τον τόπο οι ειδικοί προσπαθούν να ορίσουν ανούσια πράγματα, το κοινό αίσθημα υπαγορεύει επιτακτικά ένα βίο διεκπεραιωτικό και ο ντούγιας διδάσκει ακόμα απειροστικό Ι. Εκεί οι άνθρωποι δε δείχνουν να αντιλαμβάνονται ούτε την απουσία τους ούτε την απουσία μου. Οι πιο πολλοί. Η αυτοπαθητικότητα της μοναχικότητας, το αλκοόλ με κάνει ευσυγκίνητη, το αλκοόλ άλλοθι, το αλκοόλ και οι αισθήσεις σε πάρτυ, μα κοιμούνται οι πόθοι, μια βαρύνουσα αστοχία πάνω μου με κάνει ευσυγκίνητη, δεν ξέρω αν το ανέφερα, τελώ εν μέσω απαράμιλλης ευσυγκινησίας, θυμάμαι εκείνο το στίχο για το ριζικό του ανθρώπου που ξαστόχησε, βραχυπρόθεσμοι συλλογισμοί, λήγουν στο τοπικό ματζάτο της ευσυγκινησίας, δε χωράς πουθενά ποτέ πάντα και τέτοια.
Το σιχαίνομαι όταν ρωτάνε όλοι πώς είναι εδώ. Θα έπρεπε να πάψουν να ρωτάν κι εγώ να πάψω να τους απαντάω. Θα έπρεπε να είναι εδώ να ψηλαφούν το εδώ μου, μου το χρωστάνε ή απλά αυτό είναι το αίσθημα ανάμεσα σε κλαμματάκια και βουβές ιστορίες αποξένωσης στα παράλια της μεσογείου κι εδώ έχει πάντα τον καιρό που μ'αρέσει, γιατί βρέχει ακατάπαυστα και η στέρνα γεμίζει και κάθε μέρα πρέπει να αποφασίζεις αν θα είσαι σ'αυτούς που θα μένουν απ' έξω ή θα βουλιάζεις μέσα κι αν θα σκαρώνεις διαφορετικές δικαιολογίες για το μέσα απ' ό,τι για το έξω και ξέχασα στην αθήνα την ομπρέλα με τα μαύρα πουλιά κι είμαι πολύ σίγουρη πως όταν γυρίσω θα είναι όλα αλλιώτικα κι εγώ ίδια, ανάμεσα σε δάκρυα και όνειρα με πεθαμένους και ζωντανούς με κερένια όψη που τους κουβαλάω στις πλάτες σα να 'χαν πεθάνει αλλά δεν έχουν και δεν είναι εδώ, αλλά είναι, ευσυγκινησία κ.λπ..