"into the waters once more"

Η Μάρθα θα έλεγε πως η εξαργύρωση του προσωπικού βιώματος επί σκηνής συνιστά εκπόρνευση. Ή κάτι τέτοιο. Εγώ τελειώνω με το μεγάλο περίπατο του Πέτρου. Δεν ήταν και τόσο μεγάλος εν τέλει εκτός αν το παιδί μετά την αντίσταση μετονομάστηκε σε θείο και καταπιάστηκε με την εικασία του Γκόλντμπαχ. Διαβάζω βιβλία για παιδιά. Απλές ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, αλληλουχίες πράξεων με ξεκάθαρη συνοχή παράλληλα με ένα χρόνο που σέρνει τα ποδάρια του χωρίς καμία τύψη. Κάποτε έρχονται ιδιόμορφα σημεία να ταράξουν κάτι, κάποιον, ίσως αυξανομένης της αναγραφομένης, ενδεδειγμένης ηλικίας. “Χριστούγεννα, Πάσχα, ψεύτης ντουνιάς, να κοροϊδευόμαστε, παιδί μου”.
Ναι, αλλά πώς, γιαγιά;