Η πόλη είναι παλιά και κίτρινη. Λίγο ως πολύ προσομοιάζει στην προηγούμενη. Μοναχά εδώ έχει θάλασσα. Και οι άνθρωποι λένε λέξεις που δεν καταλαβαίνεις. Και περπατάς ανάμεσα σε πράγματα που δεν ξέρεις το όνομά τους. Αυτό μπορεί να είναι απολύτως φυσιολογικό για κάποιους ανθρώπους και ίσως θα έπρεπε να είναι και για μένα. Όμως δεν είναι. Οι ενδείξεις φωνάζουν πως όσο περισσότερο σοβαρά λαμβάνεις τον εαυτό σου τόσο περισσότερα προβλήματα σου γεννώνται. Τόσο περισσοτεο γιγαντώνεται ο εαυτός σου εντός της πραγματικότητας, ώστε η παρουσια του εντός της να καθίσταται δυσλειτουργική. Γενικότερα η παρουσία κάποιου εντός κάποιας ενδέχεται να καταστεί από καταιγιστική και προβληματική ως δραματική και παθογενής. Άλλο θέμα αυτό.

Έχει παντού γλαροπούλια. Πετούνε πάνω από την πόλη σα να τους ανήκει. Σε ξυπνάνε το πρωί και σε βάζουν για ύπνο το βράδυ. Με ενοχλεί που δεν μπορώ να μιλήσω με τους ανθρώπους όπως σκέφτομαι. Ακόμα περισσότερο με ενοχλεί το ενδεχόμενο να χάσω την όποια συγκρότηση στη σκέψη μου λόγω αυτής της λεκτικής ειρκτής. Σαν τον άνθρωπο που ξεσυνηθίζει να σκέφτεται εξ αιτίας της αδυναμίας του να επικοινωνήσει τη σκέψη του.

Υποσχέθηκα στον εαυτό που πως δεν θα κάνω πάλι το ίδιο λάθος στο ξεκίνημα. Drama queen. Κι όσες αμφιβολίες κι αν έχω για το queen κομμάτι, φοβάμαι πως εξαλείφεται κάθε πιθανότητα εξάλειψης του drama.