Στο προάστιο που μένω άρχισε να μυρίζει ξύλο. Λένε πως είναι αργά παρ’ όλο που ο χειμώνας μόλις άρχισε.

Ανοίγω μια λευκή σελίδα και πάνω αριστερά δε γράφει πια Times New Roman. Κάποιος εισέβαλε εν ώρα απουσίας με σκοπό δόλιο.

Η έκθεση παύει όταν το απευθύνεσθαι απωλέσει το αντικείμενό του. Ελλείπει το κίνητρο. Συνεχίζει για λίγο από αδράνεια, από αδράνεια και παύει.

Για κάποιους η αλληλεγγύη είναι λήμμα επιβίωσης. Για κάποιον που ηθελημένα και μη δεν ανήκε ποτέ αυτό είναι ακατανόητο, πλην αδιαμφισβήτητα αξιοθαύμαστο και ζηλευτό.

Αυτή η εμμονή να μην ανήκεις επαναλαμβανόμενα αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά βολική.

Κάθε μέρα μουδιάζω ένα κομμάτι χάριν προσαρμογής. Για μένα ειναι πολύ. Για εκείνους λίγο. Πώς τελικά θα γίνει;

Η Βουγιουκλάκη Μοντέρνα Σταχτοπούτα για τη φυσική επιλογή. Έτσι πες να καταλάβω.