"...κουρασμένη απ' το δρόμο."

Εύθυμη τηλεφωνική συνομηλία με Την Αντίζηλο γελοιοποιεί το δράμα της πρώτης νιότης. Δεν πλαγιάζει με τον άντρα μου. Δε διεκδικούμε το ίδιο σώμα. Συνεπώς, μπορεί να μου τηλεφωνεί και να με αναφωνεί κορίτσι μου. Σα να ‘χα απλώς δανειστεί το αυτοκίνητό της: ανετα. 

Απομακρύθηκα με ζέση από όλα εκείνα στα οποία απέδιδα. Ο βαθμός στον οποίο συνειδητά το έπραξα παιχνιδίζει στην τραμπάλα με μια εντύπωση για την ευφυία μου βασισμένη σε καθαρά στατιστικά δεδομένα και όλο κερδίζει. Επόμενο επίπεδο: η πολυθρόνα. 

Η μάσκαρα για κάποιους κρίνεται επι τη βάσει της εικόνας. Άμα τη εφαρμογή. Για μένα βασικό είναι να τελειώνει καλά. Έχω πάντα στο νου μου πώς τελειώνει. Εκείνο είναι το κρισιμότερο σημείο. Το τελείωμά της σπανίως δραματοποιείται. Κανείς δεν το εκμεταλλεύεται δραματουργικά. 

I would like to see the sea from my window and to know that my family are near. Η Αθήνα γέμισε ψυχές που πάνω τους εξαντλείται η αυστηρότητα όλου του κόσμου. Δεν έχω πια το κουράγιο να τη γυρίζω όπως άλλοτε. Να την περπατάω. Ο έρωτας σε βγάζει στο δρόμο. Δυσεύρετος. Φλύαροι απόπατοι.