"...κι αφήνουν κατακάθια..."

Έπεσα να κοιμηθώ με τα μαλλιά δεμένα και ξύπνησα μες στο χειμώνα.
Παγωμένη μέσα κι έξω με τη μνήμη από το άγγιγμά σου να μου φέρνει αναγούλα.
Πρώτη φορά καταφέρνω και αρθρώνω τέτοιο λόγο.
Ναι, αναγούλα, σιχαίνομαι. Εμένα, εσένα και τον καιρό που λέκιασα.
Την ορμή μου, που δε λογάριασε ότι τα δεκαοχτώ μου χρόνια δε θα επέστρεφαν ποτέ για να ξοδευτούν όπως τους έπρεπε.
Χρόνια που κύλησαν μέσα από τα χέρια μου.
Δε φύγαν, εγώ τα ‘δωσα. Σε τί;
Σε ό, τι συνεχίζω να τα δίνω.
Κόλλησαν τα πόδια μου σε υγρό μπετό και δε λέω να κουνήσω.
Ένα χέρι κάποιος; Όχι χείρα βοηθείας, χείρα σφαλιάρας…