"..., γλυκό πουλί μου,..."

Λίγο σουρεάλ και πολύ αξιοπρεπής. Θα δείχνω. Θα νομίσουν και θα ‘χουν λάθος και στα δύο. Καρικατούρα. Σα στοίχημα σε παιχνίδι που δεν προβλέπεται κερδισμένος θα ‘χεις κρεμαστεί από τα μαλλιά μου και θα σε σέρνω. Ή απ’ τα σκουλαρίκια. Είναι τελείως προσωπικό, καθόλου απρόσωπο. Αλλά μην το πάρεις στραβά, δεν αφορά το δικό σου πρόσωπο. Έχουμε ήδη πάρει το δρόμο που κυκλώνει γύρω γύρω το νησί ίσαμε την εκκλησία. Δρόμος από χώμα εσύ μπροστά κι εγώ πίσω, να πνίγομαι προ τετελεσμένου για το ατελές.
Το μωρό που γέννησα ήταν αγόρι και δε μου έμοιαζε. Και το κουβαλούσα σε χωμάτινο δρόμο σαν αυτούς που τρέχουν οι ψηλές μηχανές με τα πλαστικά μέρη. Και του ‘λεγα για τις ιδιότητες του χρόνου που επηρεάζουν την αιτιοκρατία. Αυτές που δεν ξέρουμε και δεν ξέρουμε αν υπάρχουν. Λαχτάρα.
Φωσφορικοί ωροδείκτες θα σαρώνουν πανικόβλητοι φωσφορικές πίστες. Σε κάποιο άλλο σύστημα. Που δε θα ηρεμεί παρανοϊκά τα βράδια που διαδέχονται τις καταπονημένες μέρες. Που δε θλίβεται βαθειά και αταλάντευτα, σχεδόν πρόθυμα, λόγω ιδίου βάρους. Καθόλου ιδανικά, καθόλου ιδεαλιστικά. Θα κλείσω το ξυπνητήρι, να χαθούν κι όλοι οι ονειροκρίτες να νομίζω πως έχω κάτι ανάμεσα στα χέρια μου. Σήμερα εδώ.