" αναφαίρετοι καλόγεροι"

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Στο κρεβάτι τα μάτια τρέχουν ασταμάτητα. Κάποιος που ξέρω θα 'λεγε "αν και τα πόδια σου μυρίζουν, τότε τα 'χεις μπλέξει". Το βουνό απέναντι από τα μάτια απόλυτα συμμετρικό ως προς το παράθυρο. Η κορυφογραμμή γνησίως φθίνουσα, μείον χι στο τέταρτο τεταρτημόριο και πάει βυθίζοντας. Σε δεύτερο πλάνο το βουνό, σε πρώτο το βιβλίο θολό και μάτια που τρέχουν. Σκέφτομαι αποχωρισμό. 'Ηδη. Το βρίσκεις πρόωρο; Ο Πετρόπουλος ίσως να το βρισκε. Έχω έναν καινούριο τρόπο να ζωγραφίζω το κάπα, αλλά δεν έχει καμία αξία. Δεν έχει καμία σχέση μ' εμένα, μετεξελίσσεται σε κάτι που δεν είναι εγώ. Όπως ακριβώς εγώ.

υ.γ.: "..κι ύστερα πάλι..."