Η καφετιέρα μου κάνει σα βροχή, σαν καταιγίδα. Κι όταν δε βρέχει σ'αυτόν τον τόπο έχω υποκατάστατο. Θα μπορούσα να ξεκινάω συλλογισμούς με πολλά “σε μισώ”. Πέφτω στη σχισμή του χρόνου παρασκευής καφέ. Αναζητείται παντέντα ώστε να με περιμένει εκείνος -ο καφές. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν πως ακούω το solo piano του glass όταν είμαι λυπημένη μήπως βρω το ρυθμό των εισπνοών μου. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ότι καμιά φορά δε βρίσκω το νόημα. Δεν τους κακίζω, τουλάχιστον όχι πάντα, τουλάχιστον όχι όλους, σίγουρα όχι ορθολογικά, πάντως όχι τώρα. Tώρα κάτι τέτοιο δε με απασχολεί.