"και από ρο..."

Όταν πρωτάκουσα τη Μάρθα να λέει αυτό το κομμάτι, σκέφτηκα πως θα έπρεπε διεκπεραιωτικά να μπει στο πρόγραμμα, πως ίσως φωνάζει η αποστασιοποίηση σε μια πιο χαβαλεδιάρικη ίσως εκδοχή του, ως ένα μικρό σνομπίστικο ίσως σχόλιο στην υπερβολική κραουνακική εκφορά. Το άκουσα λάηβ, στο ράδιο. Μετά ήρθε εκείνη η κραυγή στο τέλος:

Τη Μάρθα την αγαπώ γιατί φιλάει τις λέξεις και τις αποστέλνει. Γιατί ντύνεται όλους τους δυνατούς ρόλους των φιλιών πριν τα δώσει για να φύγουν , απ'του Ιούδα ως της ερωμένης κι απ'του φονιά ως της μάνας, και δεν τη νοιάζει που φεύγουν, μόνο να εξασφαλίζει ότι κουβαλάνε το σωστό ρόλο για να φτάσουν στα σίγουρα, σωστά κι ακριβοδίκαια. Την έχω ακούσει να λέει τη γυφτοπούλα του Μπάτη όλο τσακίσματα και φιοριτούρες σε ένα συγκλονιστικό θρήνο που χρόνια μετά μετατράπηκε σε ένα σπαρακτικό μονόλογο, δωρικό και στακάτο. Την αγαπώ γιατί όταν τραγουδάει με πείθει πως δεν είναι για φιγούρα και γιατί την έχω δει να τραγουδάει με φόρμες και αθλητικά και είναι η ίδια μάνα-γη που εκβάλλει στον κόσμο. Όχι σαν κάτι στυλιζαρισμένες καρικατούρες που πιάνουν με τα βρώμικα χέρια τους το Χατζιδάκι μου και τον φτύνουν φθόγγο το φθόγγο φέρνοντας αναγούλα. Τη Μάρθα την αγαπώ, γιατί κάποτε μου 'χε πει κοπελιά, αν έχεις κάτι να πεις, θα πρέπει να το πεις έτσι που να ακουστεί, γιατί διαφορετικά αντί για σένα θα ακουστεί κάποιος άλλος που δεν έχει κάτι να πει και το κρίμα στο λαιμό σου. Την αγαπώ κι ας είμαι βέβαιη πως δε θα αναγνώριζε τη φάτσα μου στο δρόμο ούτε μία στο εκατομμύριο. Την πρωτοάκουσα το καλοκαίρι του 2004. Και δεν είναι ούτε μια φορά που να μη μ' έκανε να κλαίω.


Οι ζωές των γύρω μου επιμερίζονται σε λειτουργικές ενότητες συμβάντων προς περαιτέρω προαγωγή της πλοκής. Εμένα η ζωή μου ούτε επιμερίζεται ούτε λειτουργεί ούτε προχωρά- τελεία. Δεν είναι τέτοια η φτιασιά της.