<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Τρίτη, Ιανουαρίου 19, 2010

"και από ρο..."

Όταν πρωτάκουσα τη Μάρθα να λέει αυτό το κομμάτι, σκέφτηκα πως θα έπρεπε διεκπεραιωτικά να μπει στο πρόγραμμα, πως ίσως φωνάζει η αποστασιοποίηση σε μια πιο χαβαλεδιάρικη ίσως εκδοχή του, ως ένα μικρό σνομπίστικο ίσως σχόλιο στην υπερβολική κραουνακική εκφορά. Το άκουσα λάηβ, στο ράδιο. Μετά ήρθε εκείνη η κραυγή στο τέλος:





Τη Μάρθα την αγαπώ γιατί φιλάει τις λέξεις και τις αποστέλνει. Γιατί ντύνεται όλους τους δυνατούς ρόλους των φιλιών πριν τα δώσει για να φύγουν , απ'του Ιούδα ως της ερωμένης κι απ'του φονιά ως της μάνας, και δεν τη νοιάζει που φεύγουν, μόνο να εξασφαλίζει ότι κουβαλάνε το σωστό ρόλο για να φτάσουν στα σίγουρα, σωστά κι ακριβοδίκαια. Την έχω ακούσει να λέει τη γυφτοπούλα του Μπάτη όλο τσακίσματα και φιοριτούρες σε ένα συγκλονιστικό θρήνο που χρόνια μετά μετατράπηκε σε ένα σπαρακτικό μονόλογο, δωρικό και στακάτο. Την αγαπώ γιατί όταν τραγουδάει με πείθει πως δεν είναι για φιγούρα και γιατί την έχω δει να τραγουδάει με φόρμες και αθλητικά και είναι η ίδια μάνα-γη που εκβάλλει στον κόσμο. Όχι σαν κάτι στυλιζαρισμένες καρικατούρες που πιάνουν με τα βρώμικα χέρια τους το Χατζιδάκι μου και τον φτύνουν φθόγγο το φθόγγο φέρνοντας αναγούλα. Τη Μάρθα την αγαπώ, γιατί κάποτε μου 'χε πει κοπελιά, αν έχεις κάτι να πεις, θα πρέπει να το πεις έτσι που να ακουστεί, γιατί διαφορετικά αντί για σένα θα ακουστεί κάποιος άλλος που δεν έχει κάτι να πει και το κρίμα στο λαιμό σου. Την αγαπώ κι ας είμαι βέβαιη πως δε θα αναγνώριζε τη φάτσα μου στο δρόμο ούτε μία στο εκατομμύριο. Την πρωτοάκουσα το καλοκαίρι του 2004. Και δεν είναι ούτε μια φορά που να μη μ' έκανε να κλαίω.


Οι ζωές των γύρω μου επιμερίζονται σε λειτουργικές ενότητες συμβάντων προς περαιτέρω προαγωγή της πλοκής. Εμένα η ζωή μου ούτε επιμερίζεται ούτε λειτουργεί ούτε προχωρά- τελεία. Δεν είναι τέτοια η φτιασιά της.

7 Comments:

Τετάρτη, Ιανουαρίου 20, 2010 11:01:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

ποια είναι η φτιασιά της;
Α

 
Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010 11:11:00 π.μ., Blogger Chimaikon είπε...

Τά 'σπασε!, που έλεγε και ένας φίλος.
Καλή σας μέρα με όμορφα εργαλεία.
Νέα γυναίκα, μόνη, φτιάχνει.

 
Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010 2:56:00 μ.μ., Blogger kiara είπε...

Τι τέλεια που είναι ρε συ... ανατρίχιασα στο τέλος.

 
Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010 3:46:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

Πράγματι, συγκλονιστική κι αυτή η ερμηνεία της Μάρθας!

Οι εύθραυστες φωνές δεν ακούγονται... Μόνο ραγίζουν και σπάνε... Σαν τις πορσελάνες των Σεβρών, ένα πράμα...

Ακούγοντας ωραίες μουσικές, η ψυχή μερικών - μερικών -ονόματα δε λέμε, πρόσωπα και υπολήψεις δε θίγουμε...!- ανακαλύπτει ή επινοεί διαρκώς προφάσεις, για να συναινεί στην παράταση της ζωής τους... Όμως, εσχάτως, οι ωραίες μουσικές, δυστυχώς, έχουν καταστεί είδος εν ανεπαρκεία και υπό εξαφάνιση, με τις, εντεύθεν, επιπτώσεις για τις παρατάσεις, που λέγαμε... Ας είναι...

Γεια σου, Αρετή!

Σάκης

 
Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010 6:02:00 μ.μ., Blogger Areth είπε...

A. μου,
το συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα.

γεια σας, παιδιά,
χαίρομαι που σας άρεσε η Μαρθούλα.
Konstantjia, τί εργαλεία λέτε;
zvyk, nαι, το τέλος.
Σάκη, δε θα βρεις ούτε μία ηχογράφηση που να χωράει τη φωνή της Μάρθας ολόκληρη.

 
Κυριακή, Ιανουαρίου 24, 2010 7:09:00 μ.μ., Blogger Sotiris R. είπε...

επιστροφή στα βασικά, υγρά μονοπάτια.
λαβωμένος. τώρα από τι, πιο πολύ, δεν ξέρω. νομίζω πως οι 37 βαθμοί του κυρίου Κελσίου θυμίζουν πολικό ψύχος μπροστά στην έκρηξη και τη ζεστασιά της αγαπημένης μας Μάρθας.

Σ' ευχαριστώ για την αναμετάδοση του στιγμιότυπου!

υγ: να τραγουδάς γιατί "το κρίμα στο λαιμό σου"..:)

 
Σάββατο, Μαΐου 08, 2010 7:33:00 μ.μ., Blogger kiara είπε...

Επιστρέφω συνεχώς, και ξανακούω τη Μάρθα... και είναι έτσι ακριβώς όπως την περιγράφεις... κι εσύ ελπίζω να τραγουδάς...
@->-

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home