"απ'τα γόνατα"

Ήμουν καλή στο μάθημα της λογοτεχνίας. Πάνε χρόνια από το σχολείο. Κοντά δεκαετία. Ξέχασα πώς απαντάν μιαν ερώτηση.
Σήμερα πήγα κι έγραψα τα μισά απ'όσα έπρεπε.
Έμεινα να παίζω με τις λέξεις, να μεταφέρω την αίσθηση, όχι τα στοιχεία, έμεινα να παίζω με τις λέξεις, να αλαζονεύω ηδέως.
Πίσω ξεκουραζόταν ένα ολόκληρο σώμα νοημάτων ανέγγιχτο. Εμμένοντας στη γοητεία έμεινα πάλι εκτός θέματος.
Η Αντουανέτα και το παντεσπάνι της.
Το ίδιο κάνω και στη ζωή. Κάποια πίστη στη γοητεία με καθησυχάζει να ποντάρω εκεί κι εκείνη να με βγάλει σε στέρεο έδαφος.
Όμως κάπως έτσι βγαίνεις από το θέμα. Όχι από το νερό. Για την ακρίβεια δεν έχεις καθόλου νόημα. Κενός νοήματος. Η καταφρόνια του Ντεκάρτ.
Εσύ και η ατμόσφαιρά σου. Και η εντελέχεια απέναντι. Κι άντε μετρηθείτε τις μικρές ώρες.