comin' up

        Αγαπώ αυτή την ησυχία στην προσμονή του χιονιού. Το χλωμό υπόφως πριν το χιόνι αρχίσει να πέφτει. Κάποια μέρα το έβλεπα για ώρες να διακρίνεται από ένα τσιγγούνικο φεγγίτη. Και στην έξοδο τα πάντα λευκά. 

       Στην Αθήνα το χιόνι είναι για περιορισμένες εμφανίσεις γι’ αυτό πρέπει να αρπάξεις την ευκαιρία σου. Παραμικροί δισταγμοί ή αναβολές σημαίνει το ‘χασες. Θυμάμαι με την καρδιακή μου φίλη να αλωνίζουμε τη γειτονιά πετώντας η μία στην άλλη ό,τι αφράτο παγάκι είχε σωρευτεί σε δρομους, δέντρα κι αυτοκίνητα και την επόμενη μέρα πυρετό. Τώρα τη βλέπω σπάνια. Σχεδόν όσο σπάνια βλέπω το χιόνι. Εντάξει, υπερβάλλω. Λίγο. 

       Fly with low fares out of Athens. Το χιόνι στην Αθήνα σου ζητάει να ακολουθήσεις μια αυθόρμητη πορεία αγνοώντας τα εμπόδια που στήνεις στον εαυτό σου. Το χιόνι υπόμνηση για τον αγώνα με το ρολόι. Όπως τα περισσότερα πράγματα στο κάθε μέρα. Όλοι μου οι φίλοι λείπουν από την Αθήνα. Οι πιο πολλοί λείπουν κι από την Ελλάδα. Απουσίες. 

       Υποψιάζομαι σημαντική στατιστικά σύνδεση ανάμεσα σε αυτούς που διακατέχονται από μια εμμονή με την τάξη των αντικειμένων κι εκείνους που γνωρίζουν πώς να θέτουν στη ζωή τα πιο καίρια ερωτήματα. Ακριβώς όπως όσοι πίνουν τεκίλα είναι στατιστικά doing people. Κι εγώ, που σταθερά αναλώθηκα στο να επανεξετάζω τον οικείο μου μύθο, δεν ένιωσα ποτέ άλλη ανάγκη από το να αρθρώσω μια σύντομη απάντηση που να συνοψίζει το εντός. Και δεν είναι ούτε καθολική ούτε αξιωματική. Και κάποτε δεν αρκεί ούτε σ’ εμένα ούτε ποτέ καταφέρνω να συνάγω σε ποια ερώτηση μπορεί να απαντά. Αν μια τέτοια ερώτηση υπάρχει.