"...προσμέναμε μια βλόγηση..."

Κάθε φορά μες στην Άνοιξη χάνω τη μπάλα με το χρόνο. Δεν μπορώ να τοποθετήσω τίποτα στη σωστή του ημερομηνία. Άμα περνάει και το Πάσχα τα ‘χω τόσο χαμένα που νομίζω ότι φάγαμε βασιλόπιτα τις Απόκριες. Σα να μηδενίζει κάτι από τα ζόρια του Νοέμβρη για να ξεκινήσουμε από την αρχή τον Απρίλη και να παρακαλάμε πάλι λιγωμένοι από τον ήλιο τέλη Αυγούστου να ‘ρθει Δεκέμβρης. Λάθος, δε μηδενίζει, απλά πατάς χειμώνας mode off και εγκαινιάζεις ένα καινούριο παράλληλο σύμπαν, ανοιξιατικο-καλοκαιρινό… σχετικά παρεμφερές και παραδόξως αυτόνομο κάθε χρόνο εκ νέου…
Προχθές αναρωτιόμουν ανώφελα ποιανής εξεταστικής μάθημα έκαψα πηγαίνοντας στο g-fest και χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι κοιμόμουν στην άμμο κάτω από το μπαλκόνι μας στη Σίφνο για να αφήσω, λέει, τα παιδιά μόνα τους. Κάπου εκεί έρχεται και το σοκ με τα γενέθλια που αυξάνουν και πληθαίνουν και γενικά πέφτει πολύ food for thought, αλλά μόνο for thought, γιατί έχει παίξει και σαφάρι εντός περιόδου εκπτώσεων για αγορά τζην που κατέληξε με σάουντρακ το «δε χωράς πουθενά, δε χωράς πουθενά» και συνεπώς έχει αρχίσει στα σίγουρα και δίαιτα. Δηλαδή δύσκολη φάση. Φάση άνοιξη έξω ή έξω άνοιξη. Φάση αργεί να νυχτώσει έξω ή έξω αργεί να νυχτώσει.
Είμαι, λέει, απαισιόδοξη, γιατί δεν πιστεύω ότι αύριο τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι όλα θα πάνε όπως πρέπει. Δεν έχω αρκετή εμπιστοσύνη. Είμαι ανυπόμονη για το αύριο και αχάριστη για το χθες. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι. Όσο κωλόπαιδο κι αν είσαι, δεν μπορείς ούτε να προεξοφλείς το χθες ούτε να πενθείς το αύριο, αυτά αργά ή γρήγορα είναι passé, τετριμμένα, δευτερεύοντα, κάποια στιγμή είναι φανερό πως το μεγάλο ζόρι είναι στο τώρα, η μεγάλη αγωνία είναι ότι οι στιγμές δεν τυποποιούνται και οι ευκαιρίες χάνονται και κερδίζονται με την ταχύτητα του χρόνου. Ότι στην τελική το χθες και το αύριο θα πουλήσουν μέχρι να σε ξεπουλήσουν. Και δεν είμαι σίγουρη ούτε για το πόσο απόλυτη είναι αυτή η ταχύτητα ούτε για τον αν έχει κανείς γεννηθεί με προορισμό να ξεπουληθεί από τα χθες και τα αύριο. Τώρα πάντως η νύχτα αργεί λίγο παραπάνω και δεν έχει ακόμη νυχτώσει.

υ.γ.:Με ρώτησε τις προάλλες ο Π. αν θυμόμουν τι έκανα την πρωτοχρονιά του 2000 και, ναι, θυμόμουν ξεκάθαρα ότι χόρευα στο καρναβάλι στο χωριό με 30 πόντους χιόνι. Καταλήγω λοιπόν, κατόπιν ενδελεχούς σκέψεως ότι το τώρα είναι πολύ ...πολύ... Ε...;