"...μου λένε πως διασκεδάζεις..."

Προσπαθώ να μπω στη θέση των άλλων· που δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι λιγότερο ή περισσότερο αναπαυτική, πάντως είναι σε κάθε περίπτωση η θέση των άλλων και, ως τέτοια, εξαιρετικά ανοίκεια. Το κερί της Σταύρωσης δεν μπορεί παρά να επιβεβαιώσει το αναπόφευγο πέρασμα της θεωρίας μέσα από την πράξη. Οι ειδικοί το λένε ανάδραση και οι γιαγιάδες ζωή. Εγώ, που κάποια στιγμή νόμισα ότι μπορούσα να αποφασίσω ότι δε γουστάρω ένα- δυο πράματα και να πω φτάνει-τέρμα εύκολα και αναίμακτα, βλέπω πεντακάθαρα πως η ανάδραση απαιτεί φυσικά αίμα και τα έξοδα παραστάσεως είναι το εύκολο και ανούσιο κομμάτι. Προσπαθώ σε εκείνη τη θέση της μνήμης που κρατούσε εκείνο το στίχο για το αυγό της Ανάστασης να αποθέσω το αίμα το χυμένο για τη ζωή των προσεγγίσεων, με τις χαρακιές των γερασμένων χεριών, τα βαθουλωμένα μάτια και τις συμβιβασμένες γραμμές των ματιών. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα γι’ αυτά. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν γιατί έχω υπάρξει ένας από αυτούς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι είμαι σήμερα. Οι αυτιστικοί μικρόκοσμοι με λυπούν, ιδίως κατά την άθροισή τους. Πέφτω για ύπνο βαμμένη στα λαχανί μαξιλάρια που πήρε για Πάσχα η μάνα μου.
Θέλω ένα πορτατίφ λέμε.