03:23 π.μ.

Αυτή την ώρα κλείνω τα πατζούρια . Αυτή την ώρα η πόλη ανασαίνει αβίαστα στο κομμάτι της πόλης όπου κατοικώ. Κανένας θόρυβος δεν υπερκαλύπτει την ανάσα της. Κάθε φορά που κλείνω τα πατζούρια αναλογίζομαι ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους που κοιτάν ψηλά και τους άλλους, που κολλάν το βλέμμα στα παπούτσια του πλήθους, είναι ένα παράθυρο· που άλλοτε βλέπει ουρανό ή θάλασσα ή δάσος ή έστω ταράτσες κι άλλοτε πάλι ανοίγει σε τοίχο, σε ακάλυπτο 1,5x1,5. Κάθε φορά το σκέφτομαι. Ένα παράθυρο με θέα ή χωρίς. Οι άνθρωποι που δυσανασχετούν στη θέα των πολυκατοικιών που αραδιάζονται στη σειρά κατά μήκος της τροχιάς του ηλεκτρικού κάπου εκεί στον Περισσό και που τα βάζουν με τις ξεβαμμένες τέντες τους δεν ξέρουν τι θα πει παράθυρο χωρίς θέα. Το υποψιάζονται ίσως, μπορεί κιόλας να το γνώρισαν συγκυριακά και να το λησμόνησαν, πάντως δεν το ξέρουν. Όμως κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και γέρασαν σε σπίτια με παράθυρα δίχως θέα. Αυτή η σκέψη με επισκέπτεται κάθε βράδυ. Πιπιλίζω στο νου την ιδέα ότι «καθένας εισπράττει εκείνο ακριβώς που το ανήκει». Αυτό σημαίνει ότι σε κάποιους ανήκει ένα παράθυρο που βλέπει στο λιμάνι των Χανίων και σε κάποιος άλλους ένα παράθυρο που ανοίγει σε ακάλυπτο στο Μεταξουργείο. Μια εμμονή πολύ έντονα φορτισμένη συναισθηματικά παρενοχλεί τη σιγή της νύχτας.

Δες, έστωσαν 2 άνθρωποι Α & Β. Ο Α εισπνέει αέρα από την ατμόσφαιρα και ο Β ανασαίνει το διοξείδιο που ο Α εκπνέει. Ο Β θα ζήσει? Δε θα ζήσει.