"...βυζάκια έξω, λοιπόν..."

Θλίβομαι όταν ένας άνθρωπος την διανόησης και της τέχνης –προσπαθεί να με πείσει ότι- πείθεται πως «όσοι είναι μόνοι χτίζουνε τα παλάτια τους στο χιόνι». Όπως θλίβομαι στη θέα μιας ξανθιάς, μεσήλικης γυναίκας που κρώζει «όλα» αγγλιστί με το χαμένο potential στην πλάτη της. Όπως με θλίβει το παράδειγμα ενός μεγάλου αθλητή που παίρνει μέρος σε στημένους αγώνες για το χρήμα και όπως θλίβεται ένας μαθητής όταν ο δάσκαλός του ξεμπροστιάζεται μπροστά στα μάτια μου. Ο πρώτος θα μου πει ότι δεν διεκδίκησε τη θέση κανενός μεσσία και θα νίψει τας χείρας του, η δεύτερη θα μου πει ότι αυτό ξέρει να κάνει και θα βάλει λαμέ, ο τρίτος δεν είχε να φάει και το 'ριξε στο στοίχημα και ο μαθητής δε θα ξέρει από πού να φυλάξει την καρδούλα του. Τί κρίμα, ε;

υ.γ1.: Θλίψη ίσαμε τον κορεσμό και την διεκδίκηση του ζωτικού αέρα. Επί τέλους.
υ.γ2.: Αφού γίνονται και σπουδαία πράγματα ,ρε γαμώτο, γιατί να εμμένουμε να κολυμπάμε στα σκατά? Γιατί,μαμά?
(Γιατί "περιμένουμε πώς και πώς" τη νέα δουλειά της Μαρίας Λούκα και η δουλειά του θανάση έπαιξε για μια-δυο μέρες στα ραδιόφωνα, όσο είχαν δηλαδή τα κομμάτια σε αποκλειστικότητα, προτού κυκλοφορήσει ο δίσκος? Λέω εγώ τώρα...ένα παράδειγμα.)
υ.γ3.:Το παρόν δεν αφορμάται ούτε από τα αρίων ούτε από τα παπαρίων ούτε από τα αχρείων.
υ.γ4.: ναι, είναι πολύ απολαυστικό το υστερόγραφο να είναι μεγαλύτερο από το γράμμα.
υ.γ5.: "αυτόν το λογαριασμό στο τέλος ποιος τον πληρώνει;"