"...απέραντοι δρόμοι..."

Όσο πλησιάζει το Πάσχα κάτι βολτάρει στον αέρα σα να λήγουν οι προθεσμίες μας. Σα να σφίγγουν τα τελεσίγραφα. Σαν κάτι να ζορίζει γενικώς.

Λέω: "δεν υπάρχει μάχη χωρίς θύματα" και είμαι σούπερ κοινότοπη. Η φιλόλογος στο γυμνάσιο έλεγε: "δεν υπάρχουν προτάσεις χωρίς ρήμα" και μου κοκκίνιζε τα γραπτά. «Η εαρινή καθαριότητα και τα θύματά της». Αυτά που έφαγαν κόκκινη κάρτα κι έπειτα σουτ και τα άλλα, που μάταια αναζητήθηκαν παντού, αλλά είχαν μάλλον πέσει ηρωικά στον κάδο ήδη από αλλοτινές περιόδους που η σημασία τους κρίθηκε αμφίβολη…ή/και η παρουσία τους ζόρικη, πολύ ζόρικη. Και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες που έχω ξεχάσει. Και μια κασέτα που γράφει "μην πετάξεις τίποτα", μα εγώ δεν ακούω Σαββόπουλο.

Δεν ήμουν ποτέ από εκείνους που περιμένουν πώς και πώς τα γενέθλιά τους. Δεν το έκανα καν ως παιδί, που στο κάτω κάτω το δικαιούμουν κιόλας. Σχετικά πρόσφατα μάλιστα το ξέχασα. Μου το θύμισαν άλλοι. Δε θυμάμαι ημερομηνίες γενεθλίων και δεν κακιώνω αν δε με θυμηθούν. Αφού κι εγώ δε θυμάμαι, άμα με ξεχάσουν το ξεχνάω, δεν κακιώνω, άμα κακιώσω δε θα ‘ναι για τα ξεχασμένα γενέθλια, θα είναι για τα ξεχασμένα σκέτο. Δεν μου λένε και πολλά τα γενέθλια. Είναι γενικά μια μέρα που επαληθεύεται το σύνολο των ανθρώπων που έχεις δίπλα σου, αλλά αυτό, όπως ακριβώς το λέω, το αναιρώ κιόλας γιατί δεν ισχύει εντελώς. Δηλαδή αυτούς που γενικά έχεις ή δεν έχεις δίπλα σου στη ζωή γενικά τους έχεις ή δεν τους έχεις και στη συγκεκριμένη μέρα. Απλώς τόσο οι απουσίες όσο και οι παρουσίες είναι πιο ηχηρές λόγω προβολέων.

Τέλος, δεν ξέρω τί να γιορτάσω. Μαγκώνομαι από δακριάκια μόνο με τη συγκίνηση της μάνας μου όταν φέρνει την τούρτα και τα κεράκια. Γιορτάζω γι’ αυτήν που δεν κουράστηκε να με γιορτάζει, γιατί με θεωρεί το πιο όμορφο πράγμα που της συνέβη στη ζωή της, γιατί νιώθει πως έχει λόγο να γιορτάζει. Για μένα δεν αλλάζουν πολλά. Μόνο νούμερα. Και το δώρο μου.