"...μεγάλα παιδιά..."

Βασανισμένες κουβέντες ακατάστατα περιφέρονται γύρω από ένα νοητό κέντρο που επανεφευρίσκεται αναγκαστικά και αναπόφευκτα. Πολύ κουραστικό. Για το κέντρο. Όσο κουράζεσαι, προσπαθείς να κλείνεις ένα ένα τα μέτωπα για εξοικονόμηση ενέργειας εν είδει, αν μη τι άλλο, γνώστη τακτικών αυτοσυντήρησης, γιατί τώρα ξέρεις και δεν καταπιάνεσαι καν ιδιοτελώς με την τέχνη αυτοαναφορικά, καθώς είσαι ένας ώριμος άνθρωπος, παρ’όλο που μέσα σου είσαι 17 και θέλεις να κάνεις κοπάνα την ώρα της Ιστορίας για να πας για κρέπα στο Δέλεαρ, αλλά once in your lips ξέρεις δα τι συμβαίνει, μα θα την έτρωγες ούτως ή άλλως, αφού είναι το ζώδιό σου τέτοιο, μόνο που το Δέλεαρ έχει πια κλείσει και άραγε τι να απέγινε ο ευγενικός του ιδιοκτήτης, αδιόριστος δάσκαλος κι εκείνος από εποχή επετηρίδας, τα ίδια Παντελάκη μου. 

Μαθαίνω στον δυσορθογραφικό μου μαθητή να βάζει τελείες. Οι κουλ συνομήλικοί μου στα λογιστικά τους φύλλα σωρεύουν πληθυσμούς εμπειριών για να διεξάγουν στατιστικό πείραμα και να αποφανθούν το πολυπόθητο συμπέρασμα. Να πετύχουν το στόχο τους. Σε μια αλκοολική σούμα, αρχισα να αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποί μας μπορούν να λογίζονται κανονικά επενδύσεις και κατά πόσον κάτι τέτοιο νομιμοποιείται μέσα από ένα επιεικές πρίσμα κωλοπαιδίστικου, κτητικού συναισθηματισμού. Θέλω να πω, ο χρόνος που έδωσες, το κομμάτι του εαυτού σου που έβαλες στο τραπέζι και το φάγατε αντί για ξηροκάρπι, η παρουσία σου στα καλά και τα κακα σίγουρα ενέχει κόστος. Επενέδυσες. Άρα, είναι οι άνθρωποί σου κεφάλαιό σου; Είναι δικοί σου πια; Αξιώνεις την παρουσία τους δικαιωματικά επαναπαυόμενος στο νοητό τους μαξιλαράκι; 

Δεν μπορώ να καταλάβω αν μεγαλώνοντας γίναμε πιο σκληροί ή πιο μαλακοί. Ούτε να αποδώσω χρηστικούς ρόλους στα πρόσωπα. Αυτός κάνει γι’ αυτό στη ζωή μου. Εκείνος για το άλλο. Κακοδιαχείριση προσδοκιών θα ‘ναι λογικά αυτό ή αδυναμία διατύπωσης της ερώτησης ποιον έχω απέναντί μου. Δυσλειτουργικό; Μάλλον. Αλλά και τόσοι τοίχοι, πεζούλια και ντουβαράκια, εσύ φτάνεις ως εδώ, με εσένα θα πάω πιο πέρα, σε εσένα μου αρέσει εκείνο, αξιολογικές κρίσεις στη συλλογή του δείγματος, ηθικά ανοίκειες. Κάθε παρατήρηση με την τιμή της. Πανοπλίες και ψέματα. Και πού είναι αυτή η Γώγου που έλεγε να σε δω χωρίς βρακί να δω τι θα κάνεις. Δε βαριέσαι. Πανοπλίες και ψέματα. Όχι πως εγώ είμαι σπουδαιότερη. Κατακτητικά περπατώ. Γυρεύω τα κέρδη των επενδύσεων. Για να κοιμάμαι καλύτερα τα βράδια. Όμως δεν είναι παρατηρήσεις. Είναι δικοί σου άνθρωποι. Ή δεν είναι. Έκανες αυτοσυντήρηση...;