"she broke your throne and she cut your hair"

Έχει πιάσει ένας αέρας όπως εκείνο τον Αύγουστο που αφήναμε την Αιγιάλη με το Ρομίλντα και τα σύννεφα έπαιζαν κυνηγητό. Δεν τολμάς ν’ ανοίξεις τα βορινά παράθυρα και νιώθεις αμέσως πως βρίσκεσαι σε ιστιοπλοϊκό. Το δωμάτιό μου είναι βορινό˙ μήπως το έχω ήδη πει αυτό; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου προτείνει το instagram να γνωρίσω; Τέλειες φάτσες και κορμιά, γεμάτα αγωνία και αυταρέσκεια, μας δείχνουν τι τρώνε, πώς γυμνάζονται, πού πήγαν διακοπές. Πανομοιότυποι. Τι θέλουν να πουν; Τι δουλειά κάνουν; Γιατί πρέπει να θυμόμαστε τα ονόματά τους; Μες στον χαλασμό από το πίσω μπαλκόνι έρχονται πάλι τα γιασεμιά- αδίστακτα. Το μετασχηματιστάκι της λεντοταινιας μέσα στο lightbox από το irorama παράγει έναν ανεπαίσθητο περιοδικό συριγμό που ροκανίζει την καλή μου κρίση. Για να κοιμηθώ, πρέπει να το σβήσω. Φίλος επιμένει να φτιάξουμε βίντεο κλιπ. Ισολογίζοντας likes και καρδούλες, φαίνεται πως τελικά απώτατο δέλεαρ είναι η φάτσα σου, μόνη της ή και με τα παρελκόμενα, τόσο το καλύτερο, εύκολη λεία, γρήγορο μασούλημα, το κοινό διψάει γι’ αυτό. Αν σε σκότωσε φασίστας, αν σε πατάνε στο λαιμό με τη μπότα, αν είσαι ο άντρας που έπεσε στα πόδια εκείνης της γυναίκας και της ζήτησε να τον αφήσει να κλάψει, δεν παίρνεις ούτε ένα μικρό μπλε χεράκι.