«δροσιά μου και γιορτή…»

Τί δυνατή βροχή. Το σύννεφο θα κατέβηκε από κει πάνω. Μια δυνατή βροχή κι ένα μεγάλο χαμόγελο. Και χέρια ανοιχτά να αγκαλιάσουν τα νερά. Μένεις όρθιος να κοιτάζεις σαστισμένος μέσα από το τζάμι με το χνώτο σου να κουτουλάει πάνω του αφηρημένο και να το θολώνει.
Σαν κάτι Αύγουστους στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό με την κουρτίνα τσαλακωμένη στο πλάι και το παράθυρο ανοιχτό να μπαίνει η δροσιά. «Θα μπουν κουνούπια». Ναι, θα μπουν, δρόσισε ξαφνικά.
Όπως μια παρέα καπνιστών στην Ίντριγκα που απόγευμα Σεπτέμβρη συνομωτεί σιωπηλά χαζεύοντας τη θολούρα πάνω από το στενό.
Τί θα ήταν ο Ιούλης που άνοιξε μπροστά μας χωρίς τα ελαφριά φουτεράκια του Αυγούστου;
Να λέμε και του στραβού το δίκιο. Για να παίρνουν όλα τη σωστή τους διάσταση στο γενικό μπάχαλο. Να αποδώσουμε τα του Ιουλίου τω Καίσαρι…και τα του Αυγούστου εκεί που αγαπάμε.