«je me lance vers la gloire…OK»
Άνοιξα τα μάτια από ένα θόρυβο που αμέσως ξέχασα με το κεφάλι άδειο από σκέψεις και το πρόσωπο άχρωμο, αφημένο στο μαξιλάρι. Τα ξενύχτια τα τραβηγμένα από τα μαλλιά και τα βεβιασμένα ξυπνήματα δεν είναι το φόρτε μου. Ο χρόνος μου κυλάει αργά για να καταλαβαίνω κάθε του σταγόνα. Φοβάμαι να σκεφτώ στ’ αλήθεια.
Η μεγαλύτερη εξουσία που έχω γνωρίσει είναι η θλίψη της μάνας μου.
Κι αυτό δεν είναι κάτι απλό. Και δε σηκώνεται με κανενός τη βοήθεια.
Και είτε χαμογελάω είτε κλαίω τα χείλη μου μένουν σφιγμένα.
Και υπομένω τις σταγόνες για όσο χρόνο μου δίνεται.
"Φύλλο δεν κουνιέται...".
3 Comments:
Η μεγαλύτερη εξουσία που έχω γνωρίσει είναι η θλίψη της μάνας μου.
Κι αυτό δεν είναι κάτι απλό.
:'(
nina said...
"Υπάρχουν δάκρυα της ψυχής που δεν θα φτάσουν ποτέ στα μάτια..."
απέναντι στις εξουσίες χρειάζονται κάποτε και ανορθόδοξα μέτρα... ακόμη και επανάσταση... everything goes... η ιστορία θα γραφτεί μετά
"εμπρός του μυαλού μου κολασμένα κύτταρα!"
Δημοσίευση σχολίου
<< Home