"and over the roses are frightened to bloom..."

Μόνη στο σπίτι με κεφάλι. Με τις κατσαρόλες στραγγισμένες να γυαλίζουν. Έτριψα όλες τις κατσαρόλες με κεφάλι. Έπεσα για ύπνο με κεφάλι και σηκώθηκα ζόμπι. Μαυροδάφνη. Όση μου χρειαζόταν. Άδειασα μέσα σε μια βδομάδα. Τόσο ακριβώς χρειαζόταν. Lonarid.
Στον καναπέ, με τη νυχτικιά, με τα πόδια λυγισμένα στο πλάι, με το κεφάλι στηριγμένο στα χέρια, μ’ ένα βιβλίο στα γόνατα που ο τίτλος του θυμίζει μεσήλικη γυναίκα σε φάση εγκατάλειψης. Κλισέ, ε? Ε, έτσι είναι η ζωή, κλισέ, λυπάμαι που σου πηδάω τη φαντασίωση, αλλά δεν έχω κουράγιο να με ξανακούσω να προσπαθώ να γελάσω. Ξένο κεφάλι. Καφές. Μια, δυο, τρεις κουταλιές… Δε μ’ αρέσει αυτό το έργο, άλλαξε, άλλαξε… Το lost in the harbour δίνει στο κεφάλι μου το ρυθμό της δραματικής του αιώρησης. Για λίγο, γιατί είναι ξένο και δεν το κουμαντάρω.
Θα βγάλω το τηλέφωνο απ’ την πρίζα. Συμφοιτητές μου γυρεύουν σημειώσεις. Αλλά εγώ ποτέ δεν κρατάω. Κι έχω πελαγώσει στις υποσημειώσεις.
Το βράδυ θα σηκωθώ σιγά σιγά να μαζέψω λίγα πράγματα για το ταξίδι.
Κι αύριο θα φύγω.