«σ' ένα πλατύ γιαλό, στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα…»

Αυγουστιάτικο απόγευμα στην Πανεπιστημίου. Πλατιά γαλήνη. Από ηρεμία έως ερημιά. Δυο τρεις ξέμπαρκοι που ξώμειναν στα γύρω γραφεία έχοντας στείλει τους συναδέλφους διακοπές επιστρέφουν μετά το σούρουπο πεθαμένοι στα σπίτια υπνοβατώντας στον ηλεκτρικό. Οι πλανόδιοι, που δεν πήγαν διακοπές, στο ρελαντί λόγω ήλιου. Οι υπάλληλοι στα μεγάλα δισκοπωλεία, που φυλάγουν σαν κέρβεροι τα εισιτήρια των φεστιβάλ του Σεπτέμβρη, άτλαντες που κουράστηκαν να βαστάνε τον ουρανό τους –ο υπάλληλος στα μετρόπολις με κοίταξε σα να ‘μουν παραλία, ένιωσα βαθιά συμπόνια. Τα κατεβασμένα ρολά. Οι μόνοι, που κίνησαν μόνοι για μια βόλτα στο κέντρο. Κι οι άλλοι, οι πιο δειλοί που έβαλαν φωτιά στα τηλέφωνα αλλά κατάφεραν κι έδωσαν σε κάποιον ραντεβού να τους περιμένει. Στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην Κοραή, στο Θησείο, στους αέρηδες. Κάπου. Σε κάποιο μέρος όπου το χειμώνα οι άνθρωποι ζουν κανονικά. Πανικόβλητοι ξέθαψαν φίλους απ’ το δημοτικό που δε φύγαν απ’ την πόλη και δώσαν ραντεβού. Πέτυχαν γνωστούς στο δρόμο και το πρόσωπό τους ξαναβρήκε το χαμένο του χρώμα, ανέκτησε το χυμένο του αίμα. Σα ναυαγοί συσπειρώθηκαν, να μείνουν ζωντανοί, ώσπου να γυρίσουν απ’ τις θάλασσες οι ξενιτεμένοι να τους σώσουν. Είχαν πει: «αφήστε μας μόνους, θέλουμε να σκεφτούμε.» Πήραν το χρόνο τους, απλώθηκαν στο χώρο τους, αλλά τον επιπλέον αέρα που ήθελαν δεν μπόρεσαν να τον αναπνεύσουν. Τώρα σαν τρίχρονα τραβάνε τη μαμά από τον ποδόγυρο: «δε θα το ξανακάνω, σε παρακαλώ, έλα». Αλλά δεν μπορεί, όλο και λίγο θα σου πιάνει ο Αύγουστος τα φτερά σε κάποια γωνιά του, όσο κι αν λες δε θα ξανακάνεις Αύγουστο στην Αθήνα, κάθε Αύγουστο θα κυνηγάς ένα Σεπτέμβρη να σπάσεις τα μούτρα σου έτσι όπως θα πετάς αμέριμνος ή όχι και τόσο αμέριμνος.
Αισθάνομαι σκληρή και δεν έχω τύψεις.
Και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να δώσαν τόσα πολλά καλά κομμάτια στο Νταλάρα. Περνάω το πρώτο κομμάτι, φτάνω στο 11, ακούω το Λάγιο στο ίδιο κομμάτι, άλλο κομμάτι, μαλακώνω. Τί να σου κάνει και ο Αύγουστος…. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ας πούμε, τα γενέθλια… και οι ημερομηνίες θανάτων… σ’ έπεισα ή όχι ακόμη?