"...forever dead and lovely now..."
Γενικά αντέχω τον πόνο. Όταν χτυπάς τον ώμο, δε μοιάζει με τίποτε άλλο. Ο πόνος σου κλέβει δάκρυα. Βίαια. Τον χτύπησα. Πάλι άσχημα. Ας μην τριτώσει.
Θέλω την Τρίτη τα μεσάνυχτα να με πάρει το Ρομίλντα. Και να με σηκώσει.
Και το επόμενο βραδάκι σ’ ένα μπαράκι να παίζει αυτό και να πίνουμε τεκίλα με στυμμένο πορτοκάλι. Ήσυχα. Δε θα μιλάμε.
"She thought she had the moon in her pocket..."
3 Comments:
Ρομίλντα! ...
Παραλίγο να βγάλω κι εγώ εισιτήρια με αυτό (για άλλη μια φορά). Έχω όμως ακόμη καμια δεκαπενταριά μέρες...
Καλό ταξίδι και καλές θάλασσες!
Ελπίζω η Ρομίλντα να σε πάει εκεί που κάνουν την καλύτερη τεκίλα με στυμμένο λεμόνι... ;)
Ένα παληκάρι μου είπε ότι το Ρομίλντα είναι ο μεγαλύτερος σκυλοπνίχτης...
και θα με πνίξει κάπου λίγο πριν φτάσει Αστυπάλαια, έτσι για το σπασιμο...
Καλόν ήλιο να μαζέψετε όσοι φεύγετε και πορτοκαλιά φεγγάρια.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home