"τ' αγαπημένα"
"..κι ήταν η θάλασσα η γαλάζια τα μάτια σου τα καστανά, τα φιλημένα
κι ήταν η θάλασσα η γαλάζια τα μάτια σου τα σκοτεινά, τ'αγαπημένα.."
~*~
από: Areth @ 8/02/2005 12:43:00 π.μ.
5
σχόλια
Les soucis graves
“Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι – ή το όνειρο, που η ευφυΐα μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. Ή τη δράση για την οποία δε γεννήθηκα, ή το όνειρο για το οποίο κανείς δε γεννήθηκε.” F. P.
Τρίτη, Αυγούστου 02, 2005
"..κι ήταν η θάλασσα η γαλάζια τα μάτια σου τα καστανά, τα φιλημένα
κι ήταν η θάλασσα η γαλάζια τα μάτια σου τα σκοτεινά, τ'αγαπημένα.."
~*~
παλιά γραφτά
- "don't come crawling..."
- Ημερολόγιο Καταστρώματος
- "...forever dead and lovely now..."
- «je me lance vers la gloire…OK»
- "άιντε καλή μου μάνα..."
- «δροσιά μου και γιορτή…»
- "...δίχως μια στάλα στοργή..."
- "...όμοιο εγώ διαζευκτικό..."
- "...κι αφήνουν κατακάθια..."
- «…να πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα.»
5 Comments:
Στις δυο πλημμύρες που κρατάς μέσα στα μάτια...
Και μου έχει δημιουργηθεί μια εύλογη απορία, την οποία απλά έτυχε να εκφράσω εδώ, τώρα, παρόλο που είναι αποτέλεσμα όσων έχω διαβάσει, σε πολλά σημεία, εδώ και καιρό:
Πού διάολο είναι όλος αυτός ο ρομαντισμός στην καθημερινή μας ζωή;
Λένε πως έχεις ξεχάσει έναν άνθρωπο όταν δε θυμάσαι πιά το χρώμα των ματιών του.Οχι όταν κάνεις πως δε θυμάσαι.
..τα μάτια σου τα καστανά,τ'αγαπημένα..
Darthiir, φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνω με τί ακριβώς απορείς. Γιατί είμαστε σκυλιά με τους άλλους και μας βγαίνει ένας αρρωστημένος ρομαντισμός όταν μένουμε μόνοι και δε μας χωράει ο τόπος;Ή,ας πούμε γιατί δεν είμαστε ρομαντικοί μπαίνοντας στον ηλεκτρικό από Ειρήνη-Αττική στις 7.30 το πρωί; Ή μήπως είναι πιο προσωπική η ερώτηση;Σε κάθε πρίπτωση δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω κιόλας τί να τον κάναμε τον πλεονάζοντα ρομαντισμό. Αν υπήρχε, όπου υπάρχει.. Δε φαντάζομαι να με ρωτάς γιατί λέγαμε " ας ερχόσουν για λίγο.." ενώ τώρα λέμε "μακριά μου τί φοράς όταν κοιμάσαι...". Δε μιλάμε για τύπους και προσχήματα. Απλά έγιναν όλα αρκετές δόσεις πιο ...urban που λέμε και στο χωριό μου. Δεν ξέρω πάλι.
Όσο για τα μάτια και τα χρώματα...εγώ νιώθω πως το δύσκολο είναι να τα θυμάσαι, να προσπαθείς να φέρεις στη μνήμη τη μορφή τους και να μην έρχεται. Το να ξεχνάς είναι το μόνο εύκολο. Συμβαίνει ανακλαστικά, αυθόρμητα, απόλυτα φυσικά. Κάποτε.
Όσο για τα μάτια και τα χρώματα...εγώ νιώθω πως το δύσκολο είναι να τα θυμάσαι, να προσπαθείς να φέρεις στη μνήμη τη μορφή τους και να μην έρχεται.
__________
Αρετή,ελπίζω μόνο να μή δυσκολεύεσαι γιατί πιθανόν να μην κοίταξες ποτέ τον άλλον μες στα μάτια.
Μου έχει συμβεί.Σε ερώτηση του άλλου δια τηλεφώνου "τί χρώμα ματια έχω;" να απαντάω με σιγουριά μπλέ.Κι ο άλλος να γελάει ανταπάντώντας...πράσινο.'Εριξα κι εγώ την ευθύνη στην...αχρωματοψία που δεν έχω και όχι στη δειλία που έχω να αντικρύζω ευθέως(ενίοτε και να μιλάω).
Εμένα πάντως αυτό το κάποτε που ανέφερες με άγχωσε γιατί έχει κάτι από την κατάρα του ποτέ.
Φιλικά,
μια περαστική.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home