«ώρες μου χρωματιστές, σφιγμένες οι γροθιές…»

Είμαι στριμωγμένη στη γωνία του Αυγούστου με τα μάτια ορθάνοιχτα να κοιτάν να κλείσουν όλον αυτόν τον τεράστιο κόσμο.
Που είναι πολύ μεγαλύτερος από το μικρόκοσμο των προσωπικών μου θυμισμάτων και το νεαρό μου σώμα των αναιδών τολμημάτων.
Το φεγγαράκι τρώγεται και τα φώτα στη μαρίνα της Φρεαττύδας είναι κατακίτρινα. «Ανάσα ωκεανού». Ανάσα.
Κάθομαι πίσω, κλείνω τις εξόδους και πληρώνομαι. Κλείνω μάτια, αναπνέω και γεμίζω. Αγάπη. Θα μου πεις τώρα ότι αυθυποβάλλομαι. Εσύ μιλάς για σχήματα κι εγώ για μεγέθη. Και δε γίνεται η σούμα. Δεν πειράζει, δε θα παίξουμε. Τράβα πνίξου μέσα στη γυάλα με την αγάπη. Στο λέω όσο πιο σκληρά μπορώ. Όχι για να συνεννοηθούμε, για να ζήσουμε. Καθένας τη ζωή που του δώσανε.
Καμιά γεωγραφία δε βασανίζει τώρα το μυαλό μου.
Βαθιά εισπνοή. Σε λίγο θα σταθώ όρθια και θα προσπαθώ να τα αγαπάω όλα. Να ξυπνάω στη σωστή μου διάσταση, να σιωπώ στη σωστή μου διάσταση, να σε αγαπάω στη σωστή μου διάσταση.
Να αγαπάω.
You know…?
Μην απαντάς σ’ εμένα, σ’ εσένα πες το.
Κι εγώ σ' εμένα το λέω.