«και δεν το λέω καν ποιητικά…»

Σκεφτόμουν εκείνη τη σκηνή που τινάζεις το χώμα από τις ρίζες σου σαν έτοιμος από καιρό να μεταφυτευτείς σε άλλο τόπο. Όσα δείχνονται αναγκαία, κι ας μην αποδείχνονται τέτοια άμεσα, ρουφάνε κόπο. Τα μισά αφήνουν τιποτένια απομεινάρια στο δρόμο με μνημόσυνα χαμένης ζωής, τ’ άλλα σε παιδεύουν ώσπου να τα τελειώσεις, δηλαδή για πάντα.
Δεν είμαι και πολύ σίγουρη για την αναλογία των μεν προς τα δε αλλά δεν έχει σημασία.
Βλέπω ανθρώπους μου να πνίγονται μες στους τύπους τους και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα και δε λέω κουβέντα. Και δε λέω τίποτα αλλά νιώθω μια βαθειά συμπόνια να με βαραίνει και μια βαριά, δύσθυμη σιωπή να βαθαίνει μέσα μου. Η πρώτη με ελευθερώνει για να με φυλακίσει η δεύτερη. Βλέπεις, έχω κι εγώ τους δικούς μου τύπους και τις δικές μου παρατυπίες. Κι είναι άλλα που έβαλα στοίχημα να αγνοήσω κι άλλα να αγκαλιάσω.

Γι’ αυτό, αν πιστεύεις στ’ αλήθεια πως δε λερώνω τα χέρια μου, έλα να μου γλύψεις τα δάχτυλα, μαλάκα.