ΜΗ ΜΙΛΑΣ*

Νιφάδες χιονιού στο γιακά
με ναρκώνουν
οι μπότες γλιστρούν
και τ' αυτιά αγκιστρώνουν τον ήχο
στολές, οπλισμός, μες στα μάτια ο φακός
"στάσου εδώ μες στο φως και κοντράρισε κάργα τον τοίχο"

Δεν είναι που ξέρω του τοίχου να νοιώθω το χτύπο
δεν είναι που η σκέψη κελί δε θ' αντέξει αν φύγω
είναι εκείνη η φωνή, μες στη νύχτα εκεί, που μου λέει
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο...
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο...
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο...

Πιο κάτω απ' το κάτω τρυπώνει η ελπίδα
κι εγώ απ'τον πάτο μια τρύπα στο χρόνο ανοίγω
σε βλέπω, θηλιά στου καιρού μου το δίχτυ
Μαντόνα και Κίρκη στο ίδιο στημένο μοτίβο

Δεν είναι το «τσακ» του αναπτήρα που βλέπω όταν στρίβω
δεν είναι το ψεύτικο δράμα του χρόνου που κρύβω
Είναι εκείνη η φωνή μες στη νύχτα εκεί που μου λέει
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο...
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο...
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο...

Πνίγομαι σ'ένα ποτήρι βαθύ
Σ'ένα πηγάδι του νόστου
Της πειρατείας σου η μουσική
χρόνους μετράει εντός

Μια πεταλούδα
το νου μου σκορπάει
μ' ένα βιολί που ουρλιάζει
μέτρα το χρόνο μ' αυτό που πονάει
κι όχι μ' αυτό που τρομάζει

Μη μου μιλάς...μη μιλάς...μη μιλάς
μη μου μιλάς...μη μιλάς...μη μιλάς
μη μου μιλάς...

Στο στέκι οι φίλοι μικραίνουν το φόβο, μα εγώ σ'έχω δει
και ξανά στήνω πλάτη στον τοίχο.
Κουβέντες, σημαίες, ψυχές που σε παίρνουν,
παρέες της νύχτας, δωμάτια πίσω στον κήπο.
Στη σκάλα με βία, το βλέμμα γωνία, κομμένος στα τρία,
το νου σ'αμνησία τυλίγω.
Το χρώμα σου μένει στα φώτα του πάρκου,
τη γέννα του δράκου στη γέννα της πάλι την πνίγω.
Χλώμιαζες όταν μιλούσα γι' αυτό και τα δεσμά του υμνούσες.
Ό,τι μας δένει με το ουρλιαχτό έλεγες πως τ' αγαπάς.
Μείνε λοιπόν στου καιρού τη βουή, μ' ένα θλιμμένο δοξάρι.
Δώστη φωνή σου σα στείρα αμοιβή, σ' όποιον μπορεί να σε πάρει.
Δεν είναι η μνήμη κερί που ζητάει να το σβήσω.
Δεν είναι που πριν και μετά από σένα θα ζήσω.

________________
υ.γ.:Αποστόλης Μπουλασίκης
*: άκου...