"...εκεί μετράω εγώ την περηφάνια..."

Οι κοφτές φράσεις.
Η γλώσσα του θυμού ή της απόγνωσης.
Ή και των δύο.
Αφύλακτες απροσποίητες ώρες ξεζουμισμένες από περίπλοκα συμπλέγματα.
Θυμός. Βήμα πίσω. Συμπόνια. Εξάντληση. Πόνος. Σταθερά.
Αποστασιοποίηση. Καμώνεσαι παράλληλα με την απόσταση. Αν κόψεις τη γραμμή, πείθεις για δυνατός. Στο τέλος το σκας.
Γυάλα αλειμμένη πίσσα. Δε βλέπεις έξω. Κουφάρι σε προσποιητή –λόγω βολής- φάση αποσύνθεσης. Δε βλέπεις ούτε μέσα.
Ξεκουρδισμένοι ορισμοί.
Εγκαθιδρυμένοι τύποι.
Αγιοποιημένες συμβάσεις.
Και στη σκηνή ένα ντόμινο που θα τα καταντήσει όλα στο πάτωμα.
Τερτίπια.

Την επόμενη φορά που θα διαλέξεις την ταινία που θα ζήσεις δώσε, αν χρειάζεται, λιγότερη προσοχή στη σκηνοθεσία, αλλά, προς Θεού, φρόντισε να μην είναι πάλι θρίλερ.

Φαντάζομαι πως ως πρωταγωνίστρια-για-μια σαιζόν, μετέπειτα τρόφιμος νευρολογικής κλινικής, έχω κάθε δικαίωμα να τα θεωρήσω όλα αυτά ένα κακό ψέμμα.

Και μετά να ξυπνήσω.
Καλημέρα, δε θέλω άλλο ρόλο, όχι ευχαριστώ, δώσαμε…δώσαμε…δώσαμε._