Obrigado e Boa Noite, Furacão

Ξώμεινε έξω το ταυ. Τις προάλλες έντυνα τα βιβλία μου και το χρειάστηκα και βαρέθηκα να κατεβάσω την τσάντα με τα σύνεργα να το βάλω πάλι στη θέση του. Είχα πει, θυμάμαι, πριν ακριβώς τρία χρόνια, αυτό είναι, τέλειωσε και τα ‘κρυψα. Ακόμη το χρωστάω εκείνο το σχέδιο. 80 πόντοι ταυ, 800 mm, πρέπει να το κρύψω, σαν τσεκούρι περιφέρεται στο δωμάτιό μου ανάμεσα στα άλλα φυσιολογικά αντικείμενα, ένα ταυ έτοιμο να με τσεκουρώσει. Αν μη τι άλλο με ταράζει.

«Ποτέ δεν είχα άλλη πραγματική ενασχόληση πέρα από την εσωτερικη μου ζωή.»

Ανατρέχω συχνά πυκνά στο Φερνάντο. Φοβάμαι εκείνη τη φωνή που ψιθυρίζει ότι ένας άνθρωπος που δεν είναι ηλίθιος και αντικρύζει τη ζωή στα μάτια οφείλει από ένα εγγενές αίσθημα συνέπειας να οδηγηθεί στην παράνοια. Από μια ιπποτική ερμηνεία της έννοιας της στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Τον ακολουθώ κάθε φορά, τόσο καθαρό και πρωταρχικό, που νιώθω αυτό ακριβώς το αίσθημα της συνέπειας να με ξεβολεύει επικίνδυνα. Όχι η νομοτέλεια η σχετική με τα λιμνάζοντα νερά αλλά η υπό εξέταση ορθότητα της δεσπόζουσας τάσης προς περαιτέρω διασάλευση.

Στο ψυχιατρείο η ατμόσφαιρα είναι τόσο βαριά που τα μάτια, τα ίδια που άλλοτε σχημάτιζαν γωνίες στη θέα του έξω, στρογγυλεύουν από την κατανομή του βάρους. Από την επήρεια. Τα χάπια δίνουν πίστωση αέρα, pause αορίστου χρόνου στο έξω και στο σανίδι μονολογος της εσωτερικής διεργασίας. Αυτή πρωταγωνίστρια. Στο ύψος της. Εκεί δεν ξέρω τι γίνεται. Κανείς δεν ξέρει. Κι όποιος γυρνάει από εκεί πάλι δεν ξέρει. Δε θυμάται. Είναι μια άλλη ζωή. Όπως ο θάνατος μάλλον.