<![CDATA[
<body><script type="text/javascript">
function setAttributeOnload(object, attribute, val) {
if(window.addEventListener) {
window.addEventListener('load',
function(){ object[attribute] = val; }, false);
} else {
window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; });
}
}
</script>
<div id="navbar-iframe-container"></div>
<script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script>
<script type="text/javascript">
gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() {
if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) {
gapi.iframes.getContext().openChild({
url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843',
where: document.getElementById("navbar-iframe-container"),
id: "navbar-iframe",
messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER,
messageHandlers: {
'blogger-ping': function() {}
}
});
}
});
</script>
]]>
"κι ούτε μπορείς...(γμτ)"
Είσαι κίτρινο, πολύ κίτρινο, μωρό μου.Κι αντί για μάτια έχεις δυο κουμπότρυπες που έπνιξαν όλα τα μήκη κύματος του φάσματος για να συνθέσουν το απροσποίητο μαύρο της αϋπνίας.Έχεις πρόβλημα κατανομής χώρου, πρόβλημα αρχειοθέτησης, προβλήματα στατικής ισορροπίας –για δυναμική και κινηματική ας μην το θίξω- αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι φοβάσαι. Τρέμεις, μωράκι μου, να κάνεις βήμα, σα να μην ξέρεις πώς περπατάνε και μόνον εγώ ξέρω πόσο πολύ τρέμεις. Και δεν το λες. Γιατί φοβάσαι εκείνο το αμείλικτο φρύδι που μένει μετέωρο, έτοιμο να σου πάρει το κεφάλι. Όμως φοβάσαι. Κι εγώ το ξέρω.Μα τί να σου πω…
2 Comments:
Από μνήμες Αγίων...
"Κι όμως, αφού ξάπλωσε, ξανασηκώθηκε σχεδόν αμέσως, μισάνοιξε μια ιδέα την πίσω πόρτα και γύρισε στο κρεβάτι νομίζοντας ότι μέσα στο σκοτάδι του δωματίου έβλεπε τα ξεπλυμένα μάτια του Σίμου να κλείνουν και ανοίγοντας να δείχνουν μπλε, να ξανακλείνουν και ξανανοίγοντας να δείχνουν βιολέ, και κατόπιν μελιά, και κατόπιν χρυσά, και κατόπιν ολόχρυσα, όλα αυτά τα ιριδίζοντα που βλέπουν μάλλον μόνο οι ξελογιασμένες σαν τη Στέλλα, που κακώς πίστευε ότι οι γυναίκες που πάνε να σαρανταρίσουν δεν παθαίνουν τέτοια πια.
Ο έρωτας είναι στα μάτια;
Είχε δει στον καθρέφτη πως και τα δικά της άλλαξαν, το πράσινό τους έπηξε, το κάρφωσε η Μαρκουλάκη, μωρή, πράσινα φώτα ανάψανε στα μούτρα σου, το σχολίασε ο κουρέας, στο βλέμμα σου από Γενάρη Μάης, το εκτίμησε ο ειδικός στη σπορά λυκειάρχης, σαν φρέσκα σπαρτά.
Ο Σίμος δεν ήρθε, ούτε ο ύπνος."
Ι.Κ.
Μα και τα άλλα παιδάκια θέλουν να είσαι καλά,και εσύ τα φοβάσαι... Γιατί;(εδώ μου κολλά το τουναντίον...:ρ)
Μ.
Από μνήμες παπαρούνας...
"Αλλά δε θέλω να μιλήσω και πουθενά.Απλόχερα μπορώ να προσφέρω τη παρηγοριά στις παλάμες μου.Βέβαια,είναι άλλο θέμα αν δε φτάνει ποτέ."
Η παράθεση ως υπεράσπιση/ απολογία.
Η αλήθεια είναι κοντά στο "λυπάμαι" και δυστυχώς δεν επαρκεί.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home