"η ζωή σου είναι μια τρύπα,πέφτεις μέσα και χτυπάς..."

Αυτός ο τόπος δεν είναι και πολλά για μένα.
Κάποια στιγμή πίστεψα πως, αν έφευγα μακριά από τους ανθρώπους που τον πληρώνουν θα ζούσα τον αποδέλοιπο βίο μου μελαγχολική ξεριζωμένη. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, που επάνδρωναν εκείνο το φεγγάρι το σώμα των προσωπικών μου εξαρτήσεων, είναι πλέον έτη φωτός μακριά μου κι ας κοιμούνται τις νύχτες ήσυχα μερικά οικοδομικά τετράγωνα από το κρεβάτι μου. Τους άλλους, που έμειναν, ξέρω πως θα τους κουβαλάω και στις κεντρικές αφρικανικές χώρες, χωματένιους και ανέπαφους.
Εδώ μονάχα η μάνα μου και ο πατέρας μου θα μπορούσαν να με κρατήσουν μονάχα από ένα αίσθημα ευθύνης που είναι καθαρά προσωπική επιλογή.
Ούτε το σπίτι. Που δεν είναι το σπίτι που μεγάλωσα. Δεν το αγαπάω ιδιαίτερα. Όπως οι γυναίκες που στα 29 ακούν το βιολογικό τους ρολόι και δίνουν στον ιδανικότερο διαθέσιμο άντρα της γειτονιάς το ρόλο του άντρα του σπιτιού. Έχει χρηστική αξία, ίσως το αγαπήσω για τα καλά στη σύνταξη, όταν, αν… κλπ κλπ…
Η μάνα μου λέει πως είμαι σκληρή και κρύα.

Διαπιστώνω για μια ακόμη φορά τη σχετικότητα του χρόνου από τα σημάδια που αφήνει πάνω στους ανθρώπους.
Και τρέμω την οργή τους από τη δειλή μου αίτηση για παράταση,
το στίγμα του εγκληματία που σου φοράνε, άμα πεις ότι χρειάζεσαι χρόνο για να ωριμάσεις, σα να ‘ναι ό, τι πιο αφύσικο.

Βγάζω φρονιμίτη, ρε γαμώτο, πότε θα προλάβω να βάλω μυαλό?